28 czerwca 1660 roku miała miejsce bitwa pod Połonką

Tego dnia 1660 roku miała miejsce bitwa pod Połonką

Bitwa pod Połonką odbyła się w ramach wojny polsko-rosyjskiej z lat 1654–1667. W tym czasie prawie cała Litwa znajdował się pod okupacją moskiewską. Strona polsko-litewska po zakończeniu wojny ze Szwecją skoncentrowała swoje wysiłki na wojnie z Rosją, która trwała z przerwami od 1654 roku.

Celem było odzyskanie okupowanej Litwy i w tym celu w czerwcu 1660 roku ze Słonimia ruszyła ofensywa wojsk litewskich pod dowództwem hetmana Pawła Sapiehy. Wojska litewskiego hetmana były wspierane przez dywizję Stefana Czarnieckiego. Pierwszym celem kampanii było przyjście z pomocą oblężonej twierdzy Lachowicze, które były oblężone przez znaczne siły Iwana Chowańskiego.

Wojska Rzeczpospolitej liczyły około 11 000 żołnierzy, a dowódca Rosyjski dysponował około 10 000. Gdy Chowański dowiedział się o wymarszu wojsk przeciw postanowił wyjść im naprzeciw. Pod twierdzą zostawił skromne siły aby blokować obrońców i sam na czele około 9-10 000 żołnierzy ruszył naprzeciw.

Rankiem 28 czerwca przednia straż wojsk polsko-litewskich przekroczyła groblę na rzeczce w okolicy wsi Połonka natrafiła na rosyjski straże. Miedzy napotkanymi oddziałami doszło do starcia, w której górę wzięły wojska Rzeczpospolitej dowodzone przez Aleksandra Połubińskiego. Jednak nadejście głównych sił Chowańskiego zmusiło ich do odwrotu dając tym samym sygnał hetmanowi do szykowania się do bitwy.

Na prawym skrzydle broniącym wspomnianej grobli stanęła oddziały dragonów i husarii Czarnieckiego. W centrum uszykowano piechotę oraz artylerię składającą się z siedmiu dział. Natomiast na lewym skrzydle wraz z całą jazdą litewską stanął hetman Sapieha. Pierwszy uderzył Chowański rzucając oddziały na groblę. Jednak salwa dragonii załamała uderzenie a kontr szarża husarii skutecznie odepchnęła Rosjan od grobli.

Moskiewski dowódca widząc niepowodzenie spróbował uderzyć w innym miejscu uderzając całą jazdą na litewskie skrzydło hetmana Sapiehy. Litwini wytrzymali napór i nie dali się zepchnąć na podmokły teren. W tym czasie oddziały Czarnieckiego przeszły przez groblę zdobywając przyczółek na jej wschodniej części. W tym momencie wojska polsko-litewskiej uderzyły na całej szerokości.

W tym czasie oddziału pod dowództwem pułkownika Gabriela Wojniłłowicza przeprawiły się rzeczkę Połonkę i wyszły na tyły lewego skrzydła armii Rosyjskiej. Nie czekając oddziały uderzyły na odwód i lewe skrzydło Rosjan. W tym samym czasie do szarży ruszyła husaria Stefana Czarnieckiego i petyhorcy Sapiehy.

Impet polsko-litewskiej jazdy załamał całkowicie rosyjskie szyki zmuszając ją do ucieczki. Pogoń za uciekającymi była zawzięta i nie szczędzono wroga. Sam Chowański odniósł rany i ostatecznie udało mu się uciec jedynie z niewielką grupką jazdy. Na polu bitwy została jeszcze moskiewska piechota, która swojej szansy szukała w pobliskim lasku. Jednak zmasowany ostrzał artyleryjski zmusił ich do poddania kończąc tym samym bitwę.

Zwycięstwo było spektakularne.

Rosjanie stracili około 3500 żołnierzy a ponad 700. dostało się do niewoli. Efektem bitwy i późniejszej zaciekłej pogoni za nią było to, iż armia Chowańskiego została całkowicie rozproszona i przestała istnieć. Dzięki temu zwycięstwu Lachowicze zostały uratowane i stały się główną bazą wypadową wojsko Rzeczpospolitej na litewskim teatrze działań.

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*