Bitwa pod Azincourt – Triumf długiego łuku | Część 1

Epidemia dżumy z roku 1347 powstrzymała na jakiś czas działania wojenne. Kolejnym wielkim zwycięstwem wojsk angielskich była bitwa pod Poitiers w roku 1456. Przyczyną tej bitwy był rajd łupieżczy Edwarda zwanego Czarnym Księciem wyprowadzony z Akwitanii zmierzający w głąb  Francji aby wspomóc wojsko angielskie. Jan II Dobry mimo że zajęty walkami zebrał wojsko, które miało pokonać zmierzające wojska Czarnego księcia. Weteran bitwy pod Crécy (miał wtedy 16 lat) ustawił wojska w takim samym szyku ustawiając wozy ze zrabowanymi dobrami na prawym skrzydle.  Miejsce, które było świadkiem wiktorii Karola Młota nad Arabami w 732, stało się kolejnym symbolem francuskiej dumy i pychy, która nie prowadziła do niczego dobrego. Jakby tego było mało, do niewoli dostał się król Jan II Dobry. Francja ogromnie wyniszczona i osłabiona ekonomicznie przez najazdy konnych grup, ale również bunty chłopskie i nieopłacanych najemników, którzy palili zabudowania przedtem je grabiąc zmuszona była zapłacić ogromny okup za uwolnienie króla z rąk angielskich. Okup ten wynosił mniej więcej dwukrotne roczne dochody całego państwa. Sam król Jan, mimo swej niewoli wcale nie żył gorzej niż wcześniej. Przebywając w Anglii tylko krótko znajdował się w londyńskiej Tower, mógł swobodnie podróżować, i korzystał z uciech życia. Po ustaleniu kwoty na mocy traktatu z Bértigny król zobowiązał się zapłacić okup, w tym celu wrócił do Francji zostawiając swego syna Ludwika jako gwarancję powrotu i uiszczenia obiecanej kwoty. O honorze władcy świadczy fakt, że kiedy jego syn Ludwik uciekł z niewoli sam Jan wbrew doradcom powrócił do Anglii twierdząc, że nie może zebrać tak wysokiego okupu. Jan II zmarł w Anglii 8 kwietnia 1364 roku. Jego zwłoki wysłano do Francji gdzie spoczął tam gdzie ciała innych Kapetyngów- w Saint Denis.

Na jego miejsce zasiadł Karol V Mądry. Przeprowadził on reformę armii, w której dużą rolę miały wojska zaciężne. Był to czas, kiedy Francja powoli odzyskiwała swoje ziemie. Duży udział miał w tym Bertrand de Guesclin, Można by rzec, że przeszedł on klasyczny ,,american dream”: z pochodzenia chłop w roku 1369 otrzymał tytuł konetabla Francji od samego króla. Wspierany przez króla i miejscową ludność, której łupieżcze najazdy Anglików dawały się we znaki wyniszczał on siły przeciwnika unikając bitew na rzecz ataków na pojedyncze cele[2]. W 1389 doszło do rozejmu pomiędzy Karolem VI Szalonym, a Ryszardem II.

W 1399 roku tron Anglii objął władca, który zapoczątkował rządy nowej dynastii- Lancasterów. Był to Henryk IV panujący w latach 1399-1413 syn młodszego syna króla Edwarda III, Jana z Gandawy. Król ten starał się unikać konfliktu z Francją skupiając się raczej na wewnętrznych sprawach kraju. Jednak jego syn, Henryk V w tej kwestii był jego przeciwieństwem.

Henryk V był władcą z doświadczeniem zarówno wojskowym jak i administracyjnym. Towarzyszył on królowi Ryszardowi II w wyprawie do Irlandii. Pierwsze nauki pobierał od rycerza zwanego Harrym Hotspurem w trakcie powstania w Walii. W trakcie powstania Hotspura, Henryk V stanął po stronie swego ojca i w bitwie pod Shrewsbury został ranny strzałą w twarz. Do 1410 roku Henryk V podporządkował Anglii całą Walię. Tego roku otrzymał również przewodnictwo nad Radą Królewską. Administracji nauczył się będąc zarządcą Pięciu Portów i dowódcą wojskowym w Calais. W jego planach było odtworzenie Anglii z czasów świetności, a nawet uczynienie jej jeszcze potężniejszej. W zamierzeniach miał nawet odbycie krucjaty, po zrealizowaniu planów wobec Francji[3].

Henryk V koronowany w roku 1413, powrócił do wystosowania roszczeń wobec zagarniętych przez Francuzów terytoriów. W następnym roku jego żądania zwiększyły się o pretensję do korony francuskiej, rękę Katarzyny de Valois wraz z posagiem, oraz zaległego okupu za króla Jana II Dobrego[4]. W 1415 żądania te uległy okrojeniu do spełnienia postanowień traktatu z Bértigny, z roku 1360. Jednak te również zostały odrzucone. W tym czasie król organizował wojsko i zaopatrzenie na nadchodzącą wojnę, zabezpieczał granicę ze Szkocją oraz terytoria Walii i jedynej posiadłości na kontynencie- Calais. Zadbał również o wywiad na terytorium wroga[5].

Henryk wyruszając z armią do Francji był przekonany o słuszności swoich poczynań, jako że zamierzał odbić odebrane wcześniej Anglikom tereny. Miał również świadomość, że Francja jest osłabiona wojnami domowymi Armaniaków z Burgundczykami, zarówno militarnie jak i politycznie. Taka okazja mogła się już nie powtórzyć. Trzynastego sierpnia angielska flota zdesantowała armię u ujścia Sekwany. Początek działań zbrojnych tego etapu wojny wyznaczyło oblężenie portowego miasta Harfleur. Henryk V rozgłosił wśród miejscowej ludności, że,, przybył do swej ziemi, do swego kraju i swego królestwa; przynosi swobody i wolności, jakie miał lud za czasów świętego króla Ludwika”[6]. Henryk zakazał grabieży pod groźbą surowych kar. Po trwającym miesiąc oblężeniu, będącym popisem taktycznych umiejętności króla, oraz umiejętności inżynierów i artylerzystów, których regularne bombardowanie przyczyniło się do zdobycia miasta, Harefleur zostało zdobyte. Henryk po zaakceptowaniu warunków kapitulacji (co spotkało się z zawodem żołnierzy liczących na zdobycie łupów po zdobyciu miasta), wkroczył do miasta 22 września. Mimo stosunkowo niskich start w boju, utracono ok. 2000 żołnierzy, w tym hrabiego Suffolk. Przyczyną była szerząca się w armii dyzenteria, na którą  to w trakcie oblężenia chorowano przez picie brudnej wody i złe odżywianie.

Artykuł składa się z więcej niż jednej strony. Poniżej znajdziesz numerację stron.