Kaci Witolda Pileckiego

W 1944 roku, kiedy to komuniści w Polsce powoli przejmowali władzę z ramienia Józefa Stalina i przy pomocy Armii Czerwonej i NKWD, nastawały nowe porządki. Komuniści polscy mieli nakaz od ZSRS o wyeliminowaniu wrogów nowo wprowadzonego ładu i trzeba dodać, że wykonywali to z największą starannością. Witold Pilecki był ofiarą tych porządków komunistycznych tak jak wielu polskich patriotów z różnych organizacji niepodległościowych. Artykuł ten przedstawia postać Witolda Pileckiego. jednego z największych bohaterów drugiej wojny światowej, którego zamordowali komuniści. W tekście tym zostaną opisani ludzie aparatu komunistycznego, którzy bezpośrednio przyczynili się  do mordu sądowego na człowieku, który całe życie poświęcił dla ojczyzny. Przedstawione będą także dalsze losy komunistycznych oprawców Witolda Pileckiego.

Postać Witolda Pileckiego

Rotmistrz Witold Pilecki (został pośmiertnie awansowany na stopień pułkownika 5 września 2013 roku) jest postacią, którą zna prawie każdy Polak. Jest to jeden z największych bohaterów Polski, bez skazy. Jeden z najodważniejszych żołnierzy drugiej wojny światowej. Życiorys Witolda Pileckiego mówi o jego poświęceniu dla ojczyzny, której służył całe swoje życie. Pilecki urodził się 13 maja 1901 roku w Ołońcu na północy Rosji. W ramach represji za udział dziadka Pileckiego w powstaniu styczniowym 1863 roku rodzina Pileckich straciła swoje ziemie i zmuszeni byli wyjechać w głąb Rosji. Witold Pilecki od najmłodszych lat był wychowywany w patriotycznym duchu. Ojciec Witolda chcąc zapobiec rusyfikacji dzieci wywiózł je do Wilna. Dzięki matce Witold nauczył się cytować obszerne fragmenty trylogii Henryka Sienkiewicza.

W 1914 roku wybuch wojny zaskoczył rodzinę Pileckich, którzy przebywali na wakacjach, nie mogąc się przedostać do rodzinnej miejscowości. Ludwika Pilecka zabrała dzieci do Hawryłkowa, gdzie mieszkała jej matka. W tej miejscowości Pilecki założył pierwszy zastęp harcerski. Jesienią 1918 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej działającej w konspiracji. W grudniu 1918 roku wraz z harcerzami wstąpił do oddziałów Samoobrony Wileńskiej, które przejęły władze w mieście. Uczestniczył w walkach z dywersyjnymi wystąpieniami komunistycznymi. Bronił Wilna przed nacierającymi oddziałami bolszewickimi. Kiedy początkiem stycznia 1919 roku oddziały Samoobrony zostały zmuszone do opuszczenia miasta Witold Pilecki nie poddał się i dołączył do kawalerii Samoobrony Wileńskiej. Z tym oddziałem walczył do jesieni 1919 roku zdobywając Brześć, Lidę, Baranowicze, Mińsk Litewski. W październiku Pilecki został zdemobilizowany i wrócił do Wilna kontynuować naukę. Nauka ta nie trwała długo ponieważ wobec ponownego zagrożenia przez bolszewików ze wschodu w lipcu 1920 roku Witold Pilecki ochotniczo wstąpił do wojska. Przydzielono go w skład 201 Pułku Piechoty 1. Wileńskiej Kompanii Harcerskich i tam brał udział w walkach z bolszewicką nawałnicą. Pilecki po zwycięskiej wojnie z bolszewikami kontynuował pracę w wojsku i aktywnie uczestniczył w szkoleniach: przykładowo w 1925 roku odbył praktykę  w 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Uczestniczył w ćwiczeniach rezerwy 26 Pułku Ułanów, a od 1931 roku w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Kontynuował także naukę i po zdanych egzaminach rozpoczął studia na Uniwersytecie im. Stefana Batorego, które musiał przerwać w celach zarobkowych ze względu na sytuację rodzinną.

Witold Pilecki brał udział w wojnie obronnej w 1939 roku. Walczył w szeregach 19 Dywizji Piechoty wchodzącej w skład Armii Prusy. Po rozbiciu Dywizji przez Niemców Pilecki dołączył do sformowanej 41 Dywizji Piechoty, która po ciężkich walkach także została rozbita przez Niemców. Pilecki się nie poddał i ze swoimi ułanami prowadził walkę partyzancką do 17 września 1939 roku. Po dotarciu Pileckiego do okupowanej Warszawy zaangażował się konspiracyjnie, gdzie założył Tajną Armię Polską i ukrywał się pod fałszywym nazwiskiem Tomasz Sarafiński. Aresztowania członków TAP i szykanowanie ludności, a następnie przewożenie ich do obozów koncentracyjnych założonych przez Niemców na terenach Polski zmusiły środowisko Pileckiego do przeprowadzania działań wywiadowczych na terenie obozu. Pilecki za zgodą komendanta ZWZ (Związek Walki Zbrojnej) gen. Stefana Roweckiego na ochotnika zgłosił się do tego zadania. Pilecki 19 października 1940 roku podczas łapanki na Żoliborzu pozwolił się aresztować i został przewieziony do obozu KL. Auschwitz. Warunki które tam zastał przerosły jego oczekiwania było to „piekło na ziemi”. Jego pierwsze raporty z warunków jakie panują w obozie dotarły do komendanta ZWZ Roweckiego w październiku 1940 roku. Witold Pilecki zorganizował w obozie konspiracyjny Związek Organizacji Wojskowej, która w tych strasznych warunkach prężnie działała. Sukcesywnie przekazywano raporty do Komendy Głównej Armii Krajowej. Organizacja Pileckiego została poważnie zagrożona dekonspiracją co spowodowało podjęcie decyzji o ucieczce z obozu. Ucieczka została dobrze zorganizowana i w raz z towarzyszami konspiracyjnymi Edwardem Ciesielskim i Janem Redzejem uciekają z obozu z 26 na 27 kwietnia 1943 roku. Pilecki dociera do Bochni i tam nawiązuje kontakty z AK. Chce przekazać swoje plany o zbrojnym ataku na obóz w celu uwolnienia więźniów. Z tych planów nic nie wychodzi ponieważ Komenda Główna AK nie wydaje na to zgody. Pilecki dociera do Warszawy 23 sierpnia 1943 roku po zbliżającej się nieuchronnie zmiany okupacji z niemieckiej na sowiecką Pilecki zostaje skierowany do organizacji „NIE” (Niepodległość organizacja kadrowa której celem miała być kontynuacja walki o niepodległość po zajęciu Polski przez Armię Czerwoną). Po wybuchu Powstania Warszawskiego Pilecki mimo zakazu udziału przez pełnioną funkcję w „NIE” angażuje się w walkę o Warszawę. Walczy w szeregach zgrupowania „Chrobry II” na Woli w rejonie ulic Towarowa, Pańska, Miedziana, Żelazna i plac Strynkiewicza. Broniony prze niego teren był jedną z najdłużej niezdobytych redut powstańczych. Po upadku powstania dostaje się do obozu jenieckiego z którego zostaje wyzwolony przez wojska amerykańskie 28 kwietnia 1945 roku. Przygotowuje się do wyjazdu do II Korpusu Wojska Polskiego, który stacjonuje we Włoszech. Podczas pobyty we Włoszech zgłasza się do przerzutu na teren okupowanej przez Sowietów Polski z misją zorganizowania siatki wywiadowczej. Do Warszawy dociera 8 grudnia 1945 roku. Nawiązuje kontakty i buduje sieć współpracowników i informatorów. Początkowo idzie wszystko zgodnie z planem, ale po pewnym czasie grupa Pileckiego zostaje namierzona przez komunistyczne służby UB, które rozpracowują siatkę konspiracyjną i dokonują aresztowania. W czerwcu gen. Władysław Anders wydaje rozkaz do Pileckiego o natychmiastowym powrocie na zachód z powodu zagrożenia aresztowaniem. Pilecki odmawia tłumacząc to brakiem następców, którym miałby przekazać ważne informacje, a poza tym nie chciał opuszczać rodziny, która mieszkała w Polsce. Tymczasem pętla wokół niego zaciska się coraz bardziej.

Artykuł składa się z więcej niż jednej strony. Poniżej znajdziesz numerację stron.