Państwa Ententy od momentu rozpoczęcia wojny praktycznie odcięły Niemców od ich posiadłości zamorskich. Wkrótce obostrzenia rozszerzono na statki państw neutralnych zawijające do portów państw centralnych. Niemiecką odpowiedzią na blokadę była wojna podwodna. Od początków 1915 roku niemieckie okręty podwodne próbowały odciąć dopływ zaopatrzenia do Wielkiej Brytanii poprzez zatapianie wszystkich jednostek, które znalazły się na jej wodach. Po incydencie z zatopieniem „Lusitanii” Niemcy zgodziły się oszczędzać statki pasażerskie oraz statki handlowe z krajów neutralnych (na których często przemycano zaopatrzenie dla państw Ententy). Na skutek braku decydującego rozstrzygnięcia w Bitwie jutlandzkiej, dowództwo marynarki cesarskiej zdało sobie sprawę, iż nie posiada realnych możliwości pokonania Royal Navy za pomocą sił nawodnych. Ponadto w 1917 r. Niemcy byli już pewni, iż mimo oficjalnej neutralności USA wspierają aliantów, dlatego zdecydowano o wznowieniu niczym nieograniczonej wojny podwodnej. Dwa miesiące później Stany Zjednoczone w reakcji na te kroki oraz po tzw. nocie Zimmermana (wyjątkowo nieudolnie przekazanej propozycji sojuszu Niemiec i Meksyku) wypowiedziały wojnę państwom centralnym. Decyzja niemieckiej admiralicji początkowo zaczęła przynosić efekty, gdyż sytuacja żywnościowa w Anglii zaczęła wyglądać coraz bardziej dramatycznie. Brytyjczycy ze względu na niedostateczne wyposażenie własnej floty w jednostki eskortowe (co zmieniło się w momencie przystąpienia USA do wojny) początkowo odmawiali formowania konwojów, co sprawiało, że rozrzucone po całym Atlantyku bezbronne statki handlowe były wymarzonym łupem. Jednakże po uzyskaniu wystarczającego wsparcia i po utworzeniu konwojów eskortujących jednostki handlowe zmniejszono zagrożenie ze strony niemieckich u-bootów. Gwoździem do trumny niemieckiej koncepcji prowadzenia wojny podwodnej było masowe minowanie cieśnin i akwenów, którymi niemieckie okręty wypływały na Atlantyk.
Na zdj. U14 – niemiecki okręt podwodny Typu SM U-13 – źródło: Wikipedia
