Tego dnia 1895 roku w Lisewie Małym k. Sierpca urodził się biskup Czesław Kaczmarek – ordynariusz kielecki, działacz społeczny oraz więzień władz komunistycznych
Czesław Kaczmarek zanim w 1916 r. wstąpił do seminarium duchownego w Płocku, rozpoczął pracę jako nauczyciel. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1922 r. Kontynuował studia i w 1927 r. uzyskał doktorat w Instytucie Nauk Społecznych i Politycznych w Lille we Francji. Jego pobyt za granicą zaowocował aktywną pracą duszpasterską na rzecz polskiej emigracji. Po powrocie do kraju poświęcił się działalności społecznej, m.in. angażując się w Akcję Katolicką, organizując duszpasterstwo młodzieży czy też zakładając czasopisma.
Dnia 24 maja 1938 r. został mianowany biskupem kieleckim. Wraz z wybuchem II wojny światowej, mimo stanowiska, iż społeczeństwo polskie powinno „przeczekać” okupację hitlerowską, jego działalność nie ustała. Biskup Kaczmarek angażował się w akcje charytatywne, prowadził konspiracyjne seminarium duchowne, opiekował się uciekinierami a także wspierał materialnie ruch oporu. Pomoc na rzecz ubogich kontynuował także w latach powojennych.
Biskup Kaczmarek jako duszpasterz duży nacisk kładł na intelektualną i duchową formację młodzieży, zwłaszcza przyszłych duchownych. Ponadto erygował nowe parafie oraz prowadził spotkania trzeźwościowe. Nawiązał także kontakt z ambasadorem Stanów Zjednoczonych Arthurem Blissem Lane’em, któremu przedłożył wyniki badań komisji badającej okoliczności pogromu kieleckiego. To zdarzenie nie umknęło uwadze funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
Urząd Bezpieczeństwa aresztował biskupa Kaczmarka 20 stycznia 1950 r. pod zarzutami szpiegostwa na rzecz Stanów Zjednoczonych oraz Stolicy Apostolskiej, faszyzacji życia społecznego, nielegalnego handlu walutami oraz kolaboracji. Poddany torturom „przyznał się” do niepopełnionych czynów, po czym w procesie pokazowym we wrześniu 1953 r. skazany został na 12 lat więzienia oraz utratę praw publicznych. Zwolniony w 1957 r. powrócił do swojej diecezji, gdzie udało mu się pozostać pomimo prób usunięcia go przez władze w 1959 r., licznych szykan i upokorzeń.
Zmarł 26 sierpnia 1963 r. w Lublinie. Zrehabilitowany pośmiertnie w 1990 r.
