18 października 1526 roku urodziła się Anna Jagiellonka – Dei gratia Infans Regni Poloniae

Córka Zygmunta I Starego i Bony Sforza. Do 1548 roku mieszkała na Wawelu, a po ślubie brata Zygmunta II Augusta z Barbarą Radziwiłłówną, którego nie akceptowała, przeniosła się na Mazowsze, a potem do Wilna i Płocka. Nie wyszła za mąż, gdyż Zygmunt August nie zgodził się na jej małżeństwo z księciem Danii Magnusem, żądającym w posagu zamków w arcybiskupstwie ryskim. Skonfliktowana z dworem królewskim brata zamknęła się w swoich włościach i nie brała udziału w życiu politycznym kraju.
Po jego bezpotomnej śmierci w 1572 r. Sejm Elekcyjny w pacta conventa zagwarantował jej koronę i zobowiązywał elekcyjnego króla do poślubienia infantki. Henryk Walezy nie wywiązał się z tego, i dopiero Stefan Batory poślubił księżnę już jako króla Polski i sprawował de facto władzę w latach 1576-1586.
Po śmierci Stefana Batorego Anna teoretycznie mogła nie zgodzić się na bezkrólewie i sama objąć rządy ze względu na fakt ogłoszenia jej „królem” w czasie elekcji w 1575 roku, jednak z tej możliwości nie skorzystała i zrzekła się własnych praw do korony, popierając kandydaturę swojego siostrzeńca, królewicza szwedzkiego Zygmunta, późniejszego Zygmunta III Wazy. W okresie bezkrólewia była najważniejszą osobą w państwie, ale choroba nie pozwalała jej na sprawowanie władzy. Ostatnie lata życia spędziła w Warszawie, gdzie też zmarła 9 września 1596 na rękach Zygmunta III. Na jej pogrzebie mowę wygłosił Piotr Skarga uznając, że dała piękny koniec i zamknięcie domowi Jagiellońskiemu.
Pochowano ją w jednej z krypt katedry wawelskiej.