Tego dnia 1809 roku miała miejsce bitwa pod Ocañą
Bitwa pod Ocañą to jedno ze starć w trakcie wojen napoleońskich. Nieopodal Madrytu starły się ze sobą wojska Cesarstwa Francuskiego i Królestwa Hiszpanii.
Do starcia doszło w następstwie planu hiszpańskich dowódców, którzy zamierzali zaatakować Madryt z południa i od północy, by zatrzymać francuską inwazję i odbić ważny punkt strategiczny. Gros sił francuskich pod nominalnym dowództwem króla Józefa wyruszyły z Madrytu w kierunku południowego ugrupowania Hiszpanów, blokadę ich drugiej kolumny powierzając VI Korpusowi gen. Marchanda.
Józefowi i faktycznie komenderującemu marsz. Soultowi zostały 2 korpusy:
- IV gen. Sebastianiego,
- V marsz. Mortiera.
Było to około 30 000 ludzi z 50 działami. Przeciw nim wyruszała 55 000 armia gen. Juana de Arizagua. 18 listopada doszło do starcia kawalerii obu armii – było to największe starcie kawaleryjskie na Półwyspie Iberyjskim, w którym Francuzi i Polacy starli w pył kilkukrotnie silniejszego przeciwnika przy bardzo małych stratach własnych.
Zajrzyj też tu: Napoleońska sztuka wojny
Rankiem następnego dnia, 19 listopada 1809 roku zaczęła się właściwa bitwa pod Ocañą. Na lewym skrzydle francuskim do boju ruszyły dwie dywizje piechoty, początkowo spychając wroga, jednak gdy uderzenie straciło na impecie, przeszedł on do kontrnatarcia. Linie sprzymierzonych zadrżały pod naporem Hiszpanów.
W krytycznym momencie książę Sułkowski pochwycił orła 4-go pułku piechoty wołając: Kto Polak za mną! Pozycja została zdobytą, oblana krwią 22 oficerów polskich.
Wsparcie batalionów gen. Girarda umożliwiło powtórne zaatakowanie linii wroga, zbyt osłabionych, by wytrzymać atak całej kawalerii francuskiej i polskiej. Udało jej się rozbić prawe skrzydło Hiszpanów, więc Soult nakazał koncentryczny atak na przeciwnika.
Atakowani z przodu na całej linii, jednocześnie odpierając ataki konnicy z boków i od tyłu, Hiszpanie nie wytrzymali i rzucili się do ucieczki. Było to jedno z najwspanialszych zwycięstw Francuzów, jak również piękny pokaz sprawności bojowej Polaków, w szczególności lansjerów nadwiślańskich.
Francuzi stracili ok. 2 000 ludzi, podczas gdy Hiszpanów poległo lub zostało rannych 2 razy więcej. Prawie 20 000 z pozostałych zostało wziętych do niewoli.
