Tego dnia 1944 roku powstała japońska samobójcza jednostka wojskowa, kamikaze
Kamikaze (jap. shinpū, spolszczona wersja: kamikadze) to specjalne oddziały wymyślone przez Japończyków w trakcie II wojny światowej. Ich celem była samobójczy atak na nieprzyjaciela za pomocą nie tylko samolotów, ale i jednostek wodnych.
W 1944 roku wojna na Pacyfiku zdecydowanie nie szła po myśli Japończyków. W czerwcu w bitwie na Morzu Filipińskim ponieśli ciężkie straty. Stracili dwa lotniskowce oraz ok. 400 samolotów japońskich, przeciwnik naliczył ok. 100 strat samolotów i żadnych w okrętach.
W tych okolicznościach zdecydowano się na nowe rozwiązanie, ataki samobójcze.
Słowo kamikaze oznacza „boski wiatr” i odnosi się do tajfunu, który w 1281 roku przypadkowo rozproszył mongolską flotę inwazyjną zagrażającą Japonii od zachodu. Większość samolotów kamikaze była zwykłymi myśliwcami lub lekkimi bombowcami, zwykle załadowanymi bombami i dodatkowymi zbiornikami z benzyną przed celowym uderzeniem w cel.
Na potrzeby kamikaze opracowano pilotowany pocisk rakietowy, któremu alianci nadali przydomek „Baka”, pochodzący od japońskiego słowa oznaczającego głupca. Pilot nie miał możliwości ucieczki po przymocowaniu pocisku do samolotu, który miał go wystrzelić.
Zrzucany zwykle z wysokości ponad 7500 metrów (25 000 stóp) i ponad 80 km (50 mil) od celu, pocisk szybował do około 5 km (3 mil) od celu, zanim pilot włączył trzy silniki rakietowe, przyspieszając jednostkę do ponad 960 km na godzinę (600 mil na godzinę) podczas końcowego nurkowania. Ładunek wybuchowy umieszczony w nosie pocisku ważył ponad tonę.
Pomysłodawcą pomysłu był wiceadmirał Takijiro Onishi, wykonawcą chorąży Nakamija, a pierwszym dowódcą takiej jednostki, kapitan Yuko Seki. W pierwszym ataku z 25 października, efektem ataku 9 myśliwców było zatopienie amerykańskiego lotniskowca USS „St. Lo” oraz uszkodzenie trzech innych okrętów.
Oddziały kamikaze były podporządkowane dowództwu marynarki, największy udział miały w walkach na Okinawie. Do końca wojny zatopiły 56 okręty oraz 273 uszkodziły, kosztowało to życie prawie 4 000 pilotów.
Większość z pilotów była ochotnikami. Kierowali się japońskim kodeksem samurajów, bushido. Przed wylotem na misję odbywała się patriotyczna uroczystość, w której przypominano pilotom o poświęceniu dla ojczyzny. Potem składali przysięgę i odbierali miecze samurajskie oraz owijali się czerwoną opaską z napisem „poświęcenie dla kraju”, „pewne zwycięstwo” lub „tarcza wschodzącego słońca”. W momencie ataku na okręt pilot wydawał okrzyk „banzai” („niech cesarz żyje 100 lat”).
Samolotem, w którym najczęściej latali piloci kamikaze, był Mitsubishi A6M.
Ataki Kamikaze zatopiły 34 statki i uszkodziły setki innych podczas wojny. Na Okinawie zadały największe straty, jakie kiedykolwiek poniosła Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych w pojedynczej bitwie, zabijając prawie 5000 ludzi. Zazwyczaj najskuteczniejszą obroną przed atakami kamikadze było stacjonowanie niszczycieli wokół dużych okrętów i kierowanie baterii przeciwlotniczych niszczycieli przeciwko kamikadze, gdy zbliżały się do większych jednostek.
W sumie ponad 1 320 japońskich samolotów rozbiło się podczas wojny o alianckie okręty wojenne, desperacko próbując odwrócić rosnącą przewagę aliantów na Pacyfiku.