OWP powołano z inicjatywy członków Związku Ludowo-Narodowego podczas zjazdu w Poznaniu. Organizacja miała zjednoczyć prawicowych przeciwników rządzącej sanacji oraz oddziaływać na społeczeństwo w duchu idei narodowej. Liderem organizacji czyli tak zwanym Wielkim Oboźnym został Roman Dmowski, a w skład wielkiej rady, która kierowała obozem oprócz Dmowskiego wchodzili też m.in. Tadeusz Bielecki i Roman Rybarski.
Obóz Wielkiej Polski stopniowo rozrastał się, aż w końcu stał się największym ruchem politycznym w Polsce, liczącym od 200 do 300 tys. członków. Największą popularnością cieszył się wśród młodzieży, studentów, intelektualistów oraz wśród szeroko rozumianej klasy średniej, jednak starał się pozyskiwać też klasę robotniczą i chłopstwo. Autorytarne władze sanacyjne wyczuwając realne dla siebie zagrożenie rozpoczęły represje wobec członków OWP w postaci aresztowań i procesów, a w 1933 roku ostatecznie organizację rozwiązano.
