Wydawana była przez władze niemieckie i był to dowód tożsamości, który obowiązywał wśród nie-niemieckich mieszkańców Generalnego Gubernatorstwa. Kenkarty używane przez Polaków były koloru szarego, Żydów i Cyganów żółtego, a Rosjan, Ukraińców, Białorusinów, Gruzinów i Górali koloru niebieskiego. Dokumenty mniejszości oznaczone były dodatkowo literami: J (Żydzi), R (Rosjanie), W (Białorusini), K (Gruzini), G (Górale), Z (Cyganie). Dokument to arkusz cienkiego kartonu o wymiarach około 29,4×14,0 cm, który po złożeniu w dwóch miejscach stanowił trzy kartkową książeczkę, w której znajdowały się m.in. odciski obu palców wskazujących pobieranych przy wydawaniu dokumentów czy rubryka dotycząca zawodu. Kenkarty wydawano na mocy rozporządzenia Gubernatora Generalnego Hansa Franka z 26 października 1939 roku. Wprowadzenie tego dokumentu miało zapobiec rozpowszechniania się fałszywych polskich dowodów osobistych, które były używane przed wybuchem II wojny światowej. Ostatnie obowiązkowe Kenkarty wydano w 1943 roku.
Zdj. Wikimedia Commons
