Bitwa pod Koronowem została rozegrana 10 październik 1410 roku, w ramach wielkiej wojny z zakonem Krzyżackim.
Bitwa miała charakter zachodnioeuropejskiego spotkania rycerskiego. Jazda obu stron została rozstawiona w tzw ustawieniu „w płot”, czyli w pierwszej linii stali ciężkozbrojni rycerze, stojący jeden od drugiego na odległość kopii, a w drugiej znajdowali się giermkowie. Starcie miało charakter indywidualnych pojedynków pomiędzy rycerzami. Po jakimś czasie przerwano walkę aby odpocząć i posilić się. Podczas tej bitwy aż dwa razy ogłoszono przerwę, podczas której usuwano ciała zabitych, opatrywano rannych i wymieniano jeńców. Podczas tych czynności rycerstwo obu stron częstowało się winem, wymieniało końmi i rozmawiało o dokonanych czynach. Po zakończeniu przerwy ustawiano się ponownie w szyku i walczono dalej. W trzeciej fazie bitwy pod wieczór rycerz królewski Jan Naszan z Ostrowic herbu Toporczyk zwalił z konia chorążego przeciwników, frankońskiego rycerza Henryka. W tym momencie w szeregi krzyżackie wdarło się zamieszanie. Chorągiew była ich znakiem sygnałowym, ośrodkiem koncentracji. Nie widząc co czynić dalej i pod naporem polskich chorągwi, Krzyżacy poczęli uciekać. Zgodnie ze zwyczajem zachodnioeuropejskim strona polska powinna się zatrzymać i pozostać na polu zwycięstwa, trzymając straż jedną noc. Jednakże w zgiełku walki Polacy wraz z Tatarami ruszyli w pościg, zmieniając zwycięstwo w pogrom.
„I niebył żaden Krzyżak uszedł niewoli, gdyby dzień dłużej nieco był potrwał, ale noc zasłoniła uciekających przed pogonią” Jan Długosz.
Wielu znamienitych rycerzy dostało się do niewoli wraz ze swoim dowódcą Michałem Kuchmeisterem a jeszcze więcej zginęło.
Taki system prowadzenie bitwy był bardzo osobliwy. Walczący traktowali ją jako turniej a do tego wymieniali się winem i końmi prowadząc wręcz przyjacielskie rozmowy
Bitwa pod Koronowem pozbawiła Zakon jedną z trzech zebranych na armii i powstrzymała zaplanowany marsz na Bydgoszcz i Wielkopolskę.
Zdj. Chorągiew Zaciężna Trzy Miecz
AW
Bibliografia:
red. Janusz Sikorski: Polskie tradycje wojskowe. Warszawa 1990.
