Potomstwo Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda II Aragońskiego
Izabela Kastylijska, nazywana matką królowych, wraz z Ferdynandem II Aragońskim stworzyła takie powiązania genealogiczne, że przetrwały do dziś. Prawie każda dzisiejsza monarchia europejska ma powiązania z tą linią dynastyczną – w tym Karol III z Wielkiej Brytanii. Powiązań jest tak wiele, że mogą przyprawić o zawrót głowy. Poniżej przedstawiamy nie tylko dzieci Izabeli Kastylijskiej, ale i kolejne pokolenia – w ogromnym skrócie, ponieważ jest to materiał na opasłą księgę.
Dzieci Izabeli Kastylijskiej
- Izabela Portugalska – Izabela z Asturii – Izabela Aragońska
- Jan Aragoński i Kastylijski – Jan z Asturii
- Joanna Kastylijska – Joanna Szalona, żona Filipa IV Pięknego
- Maria Aragońska – Maria Hiszpańska – Maria Kastylijska
- Katarzyna Aragońska – królowa Anglii, pierwsza żona Henryka VIII
- Potomstwo Ferdynanda II Aragońskiego i Izabeli Kastylijskiej dzisiaj
Izabela Portugalska – Izabela z Asturii – Izabela Aragońska
Izabela Portugalska urodziła się 2 października 1470, zmarła 23 sierpnia 1498. Była królową Portugalii. To najstarsza córka Izabeli I Kastylijskiej i Ferdynanda II Aragońskiego. Wyszła za mąż za portugalskiego następcę tronu Alfonsa (1475-1491). Na portugalskim dworze wprowadziła religijną gorliwość swoich hiszpańskich rodziców.
Wypędzenie Żydów z Portugalii w 1497 roku historycy przypisują właśnie jej wpływom. Po tym, jak Alfons zginął w wypadku podczas jazdy konnej, poślubiła w 1497 roku nowego następcę tronu – Emanuela, brata matki Alfonsa, Eleonory z Viseu. Izabela zmarła przy porodzie przy narodzinach syna Miguela da Paz (1498-1500). Za życia jej syn był prawnym spadkobiercą tronu Portugalii i Kastylii. Jednak dziecko miało zaledwie dwa lata. Jej mąż Emanuel ożenił się ponownie w 1500 roku – z jej młodszą siostrą, Marią Aragońską.
Jan Aragoński i Kastylijski – Jan z Asturii
Jan Aragoński był drugim dzieckiem Ferdynanda II Aragońskiego i Izabeli I Kastylijskiej. Królowie katoliccy szukali sojuszu z Portugalią, aby utworzyć koalicję przeciwko Francji. Jan był następcą tronu i jako taki miał prawo do królestwa Aragonii i Kastylii. Posiadał również tytuły księcia Asturii i Gerony, księcia Montblanc (Hiszpania), hrabiego Cervera i pana Balaguer.
W kwietniu 1497 roku następca tronu poślubił arcyksiężniczkę Małgorzatę Habsburżankę (córkę cesarza Maksymiliana I i Marii Burgundzkiej). Małgorzata miała tylko jedno dziecko, które zmarło wkrótce po urodzeniu. Jan pozostał bez spadkobiercy. Cierpiał na gruźlicę.
Sześć miesięcy po ślubie zmarł w Salamance, gdzie odwiedzał siostrę. Po ślubie jego siostra Izabela została mianowana księżną Asturii i Girony. Śmierć Jana pozwoliła jego siostrze Joannie Szalonej ubiegać się o tron. Poprzez małżeństwo Joanny Szalonej z Filipem Pięknym, synem Maksymiliana I, Habsburgowie doszli do władzy w Hiszpanii.
Joanna Kastylijska – Joanna Szalona, żona Filipa IV Pięknego
Joanna Kastylijska urodziła się 6 listopada 1479, zmarła 12 kwietnia 1555. To pierwsza królowa, która rządziła zarówno Królestwem Kastylii (1504–1555), jak i Królestwem Aragonii (1516–1555). Oprócz królestw hiszpańskich, rządziła królestwami Sardynii, Sycylii i Neapolu we Włoszech, rozległym imperium kolonialnym w obu Amerykach i na Filipinach, a także zamożnymi Niderlandami Burgundzkimi, co doprowadziło do hiszpańskiego zainteresowania Niderlandami.
Była ostatnim monarchą z rodu Trastámara. Poprzez jej małżeństwo z Filipem Pięknym rozpoczęło się panowanie dynastii Habsburgów w Hiszpanii. Jednak podczas długiego panowania była pod regencją ojca, męża, inkwizytora lub syna. Przez długi czas była zamknięta w klasztorze z powodu choroby psychicznej. W polskiej historiografii znana jest jako Joanna Szalona, w hiszpańskiej – Juana la Loca.
Maria Aragońska – Maria Hiszpańska – Maria Kastylijska
Maria urodziła się 29 czerwca 1482, zmarła 7 marca 1517. Była królową Portugalii. Została drugą żoną króla Portugalii Emanuela I, po tym, jak jej siostra, Izabela, zmarła przy porodzie – aby utrzymać dynastyczną strategię. Miała 10 dzieci – oprócz tego nie odegrała żadnej znaczącej roli. Poważna i pobożna, poświęcała swój czas szyciu i nadzorowaniu edukacji swoich dzieci. Była jednak nieco zaangażowana w politykę religijną.
Popierała religijno-imperialny projekt króla Manuela, w tym plan podboju królestwa Mameluków, zniszczenia Mekki i Medyny oraz ponownego podbicia chrześcijańskich miejsc świętych, takich jak Jerozolima. Była współzałożycielką klasztoru Hieronimitów w Lizbonie.
W trakcie swojego 35-letniego życia Maria była prawie bez przerwy w ciąży. Zwykle miała tylko kilka miesięcy przerwy między porodem, a kolejną ciążą.
Katarzyna Aragońska – królowa Anglii, pierwsza żona Henryka VIII
Katarzyna urodziła się w 1485 roku. Zasłynęła w historiografii przede wszystkim jako pierwsza (z sześciu) żona króla Anglii, Henryka VIII, która do końca życia nie zaakceptowała rozwodu z mężem. Jej wychowanie było zdominowane przez wiarę katolicką.
Wychowawcy nauczyli ją „kobiecych” zajęć, takich jak haft i szycie, oraz absolutnego posłuszeństwa mężczyźnie. Miała jednak również możliwość rozwinięcia się do znacznego poziomu intelektualnego: Katarzyna opanowała łacinę i była świadoma najnowszych poglądów teologicznych. Współcześni opisywali ją jako niezwykle pobożną kobietę.
14 listopada 1501 roku wyszła za mąż za Artura Tudora, księcia Walii, najstarszego syna króla Anglii Henryka VII, który zmarł w 1502 roku w wyniku poważnej choroby zakaźnej, a którą ledwo przeżyła sama Katarzyna. Aby zachować znaczny posag, król natychmiast zaręczył ją ze swoim drugim synem, który miał wtedy zaledwie dwanaście lat – to późniejszy Henryk VIII. Początkowo stawiał opór, ale 11 czerwca 1509 roku, po śmierci ojca, poślubił Katarzynę.
Choć była w ciąży siedem razy, przeżyło tylko jedno dziecko – Maria, późniejsza królowa Maria I Tudor – Krwawa Mary. Henryk VIII oczekiwał męskiego potomka, którego królowa nie była w stanie mu dać. Stał się jej niewierny i po znajomości z Anną Boleyn szukał ważnego powodu do rozwodu z Katarzyną.
Przez dziewięć lat prześladował ją wszelkimi próbami rozwiązania małżeństwa, wspomagany przez lorda-kanclerza, kardynała Thomasa Wolseya, któremu udało się ogłosić, że małżeństwo ze szwagierką jest nielegalne i kazirodcze zgodnie z tradycją biblijną. Mimo, że papież udzielił dyspensy w tym przypadku, Wolsey uznał małżeństwo, ze względu na króla, za nieważne, z powodu drobnej nieścisłości formalnej.
W 1533 roku małżeństwo Henryka VIII i Katarzyny zostało rozwiązane przez biskupa Thomasa Cranmera. 23 maja 1533 Katarzyna utraciła tytuł królowej. W 1534 roku Henryk wprowadził Akt Supremacji, czyniąc się głową Kościoła anglikańskiego. Zerwał z Kościołem katolickim. Nic nie stało wówczas na przeszkodzie, aby zawiązał małżeństwo z Anną Boleyn.
Katarzyna odmówiła przyjęcia rozwodu. Skierowała sprawę do sądu. Kiedy skończyła mówić, wyszła z pomieszczenia, pozostawiając dżentelmenów oszołomionych. Wiedziała, że nie ma szans, bo Henryk miał sędziów w kieszeni. Mimo tego, ludzie bili jej brawo, ponieważ wszyscy widzieli w niej jedyną królową.
Była niezwykle kochana przez ludzi, pobożna i dumna. Katarzyna została wygnana z dworu, a jej córka Maria była postrzegana jako nieślubne dziecko. Ostatnie lata życia musiała spędzić w odległych zamkach. Henryk próbował ją tym złamać, ale ona do końca podpisywała listy jako Królowa Katarzyna.
7 stycznia 1536 roku Katarzyna zmarła na raka. Została pochowana jako księżna Walii, a nie jako królowa Anglii. Ani Henryk, ani jego córka nie byli obecni na pogrzebie w katedrze w Peterborough – Henryk zabronił jej uczestniczyć w pogrzebie.
Potomstwo Ferdynanda II Aragońskiego i Izabeli Kastylijskiej dzisiaj
Małżeństwo Ferdynanda II Aragońskiego z Izabelą I Kastylijską zaowocowało siedmiorgiem dzieci, z których pięcioro dożyło dorosłości. Zaaranżowali polityczne małżeństwa dla wszystkich swoich dzieci z potężnymi władcami i dobrze usytuowanymi kobietami. Chociaż kilka linii zostało przerwanych, a duża część skupiła się wokół Habsburgów, linia ta stała się najpotężniejszą rodziną w Europie.
Po zaledwie kilku pokoleniach władców katolickich ich potomkowie rządzili Świętym Cesarstwem Rzymskim, Królestwem Francji, Królestwem Hiszpanii, Królestwem Anglii, Królestwem Portugalii (przed, w trakcie i po Unii Iberyjskiej), Arcyksięstwem Austrii, w unii personalnej z Królestwem Czech i Królestwem Węgier, w unii personalnej z Królestwem Polskim, z Wielkim Księstwem Litewskim, w unii personalnej z Elektoratem Brandenburskim i Prusami Książęcymi, z Elektoratem Saskim, Mantua, Księstwem Montferratu, Księstwem Parmy, Księstwem Lotaryngii i… jeszcze innych.
Zajrzyj do naszej recenzji książki: Przysięga królowej. Historia Izabeli Kastylijskiej
Filip VI z Hiszpanii i Henryk z Luksemburga wywodzą się od męskiej linii Filipa V, którego babka, Maria Teresa z Hiszpanii, była potomkiem córki Ferdynanda i Izabeli, Joanny Szalonej. Chociaż reformacja podzieliła Europę z powodu królewskich małżeństw mieszanych, ród dotarł również do protestanckich domów szlacheckich poprzez dzieci Marii Austriaczki, księżnej Jülich-Cleves-Berg, dlatego można go prześledzić wstecz do Wielkiej Brytanii, Skandynawii i Holandii.
Najpopularniejsza linia przebiega przez prawnuczkę Marii, księżniczkę Elżbietę Zofię z Saksonii-Altenburga. Niektóre linie brytyjskie wywodzą się od Henrietty Marii z Francji, wnuczki Wielkiej Księżnej Joanny z Toskanii. Chociaż jego prawowici potomkowie w Wielkiej Brytanii zostali wygnani podczas chwalebnej rewolucji, wielu z nich nadal jest potomkami dzieci Karola II i Jakuba VII. Księżna Diana, jej synowie i wnuki również należą do tej grupy. Karol III z Wielkiej Brytanii i wszyscy brytyjscy monarchowie po Jerzym III są także ich potomkami.
Matką Jerzego III była księżniczka Augusta z Saxe-Gotha, wnuczka Elżbiety Zofii. Małgorzata II z Danii i Karol XVI Gustaw ze Szwecji mają wspólną babcię, księżniczkę Małgorzatę Connaught, wnuczkę królowej Wiktorii, prawnuczkę Jerzego III.
Babką Haralda V była Maud z Walii, kolejna wnuczka Wiktorii. Kolejna linia od Marii Austriaczki przechodzi przez księżniczkę Zofię Pruską i jej wnuka Wilhelma IV Orańskiego, którego wnukiem jest Wilhelm I.
Wilhelm-Aleksander z Holandii jest jego następcą, choć nie w linii męskiej. Tę krew mają również dwaj książęta Albert II z Monako i Hans-Adam II z Liechtensteinu. Albert został przedstawiony rodzinie Grimaldi przez Lady Marię Wiktorię Douglas-Hamilton, wnuczkę Karola, wielkiego księcia Badenii. Karol był między innymi domniemanym, podwójnym wnukiem Ludwika VIII, landgrafa Hesji-Darmstadt, wnukiem Elżbiety Sophie.
Drzewo genealogiczne Hansa-Adama wywodzi się od jego babki, arcyksiężnej Elżbiety Amalie z Austrii, która była zarówno Habsburgiem, jak i wnuczką Michała I z Portugalii, jako przodek Filipa z Belgii.
Jak widać, powiązania genealogiczne przetrwały stulecia i choć dzisiaj monarchie europejskie mają zupełnie inny wydźwięk i znaczenie niż w dziejach Europy, potomstwo Izabeli Kastylijskiej nadal gra konkretną rolę.
