Jugosławia jako państwo jednolite terytorialnie, pojawiło się na mapach świata już w 1918 roku. Składała się ona jednak z wielu państw – różnych pod względem narodowościowym i kulturowym. Od tego momentu rozpoczęła się droga wielu państewek tworzących Jugosławię do uzyskania odrębności. Lata 90. XX wieku były momentem przełomowym dla narodów tworzących Jugosławię. Przemiany polityczne na świecie, które miały miejsce w tym czasie i jeszcze większa świadomość narodowa obywateli Półwyspu Bałkańskiego, doprowadziły do rozpadu Jugosławii na wiele krajów tworzonych ze względu na narodowość.
Rok 1918 doprowadziło do powstania Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, potocznie zwanym Królestwem SHS. Nowy twór państwowy zrodził się w momencie, kiedy rozpadło się imperium Turków osmańskich i imperium Habsburgów[1]. W skład królestwa weszły takie narody jak: Serbia, Słowenia, Czarnogóra, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja oraz Macedonia. Władcą państwa był Aleksander I Karadziordziewić (który po wybuchu I wojny światowej obawiał się, że jego osoba padnie ofiarą zamachu). Już w 1919 roku, doszło do kryzysu, a tym samym podważenia istnienia SHS[2]. Po wyzwoleniu Zagrzebia Stjepan Radić[3] – zwolennik niepodległości Chorwacji i współzałożyciel Chorwackiej Partii Chłopskiej – chciał, aby utworzono republikę chorwacką, która byłaby niezależna. Jednak Radić został uwięziony przez ministra spraw wewnętrznych i jego plany legły w gruzach.
6 stycznia 1929 roku, król Aleksander I dokonał zamachu stanu. Skutkiem tego posunięcia było zawieszenie dotychczasowej konstytucji i wprowadzenie dyktatury[4]. Premierem został Petar Živković, dowódca gwardii królewskiej. Jego współpracownikami zostali członkowie Białej Ręki[5] – organizacji stojącej w opozycji do Czarnej Ręki[6] i broniącej interesów dyktatora. Przeprowadzono wiele reform, w tym samorządową i administracyjną. Dodatkowym zabiegiem, który scalał całe państwo w jednolity twór, stała się zmiana nazwy państwa z Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców na Królestwo Jugosławii, uznając wszystkie narody za jeden jugosłowiański. (…) narodów pozbawionych odtąd wszystkich praw do autonomii[7]. Jednak już w 1931 roku Aleksander I utworzył w miejsce dyktatury monarchię konstytucją i zaczął przechodzić ku polityce proniemieckiej[8].
W 1939 roku sytuacja na świecie uległa znacznej zmianie. Rozpoczęła się II wojna światowa która wciągnęła do działań wojennych także Jugosławię. Atak III Rzeszy na ten kraj nastąpił 6 kwietnia 1941 roku. Po dwunastu dniach walk, kraj skapitulował i został poddany okupacji niemieckiej, węgierskiej, bułgarskiej i włoskiej. Stan ten utrzymywał się do roku 1945.
W okresie okupacji prowadzona była działalność niepodległościowa, której przewodniczył Dragoljub Mihailović[9]. Zbierał on żołnierzy, aby tym samym rozpocząć walkę partyzancką[10]. Okazało się jednak, że ma konkurenta w osobie Josipa Broz Tito[11].
Z początkiem sierpnia 1945 roku, miał miejsce kongres założycielski Frontu Ludowego Jugosławii, na którego czele stanął Josip Broz Tito. Była to monolityczna partia, która w swych szeregach skupiała grupy i stronnictwa popierające komunizm[12]. Skupsztina, czyli parlament Jugosławii, doprowadził 29 listopada 1945 roku do proklamowania Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii.
W kraju nadal starano się doprowadzić do ostatecznego zamknięcia kwestii wojennych. Na ziemiach tych zapanował terror komunistyczny, a ludzi wywożono do obozów pracy, aby tym samym polepszyć jugosłowiańską gospodarkę, która tak bardzo ucierpiała w okresie okupacji. Partia była pod wpływami ZSRR, a tym samym uznawała jego dominującą i przewodnią rolę.
31 stycznia 1946 roku podpisano konstytucję. To ona właśnie wprowadzała Federacyjną Ludową Republikę Jugosławii, w której skład wchodziło sześć republik, a prawem każdej z nich była możliwość secesji. Konstytucja wzorowana była na konstytucji Stalina z 1936 roku. Kwestię podziału administracyjnego przeprowadzono tak, aby żadna z republik nie stała się niezależna. Sama partia zaś chciała doprowadzić do szybszej industrializacji, aby tym samym stworzyć fundamenty dla socjalizmu[13]. W tym celu wprowadzono plan pięcioletni. Znacjonalizowano gospodarkę, wzrost produkcji rolnej miał się zwiększyć o 150 procent, a produkcji przemysłowej pięciokrotnie.