Muzeum Narodowe w Poznaniu zaprasza na wystawę Tytus Dzieduszycki – Sas 1934-1973. Pomiędzy Lublinem a Paryżem. Wystawa rozpoczyna się 23 lutego i będzie trwała dwa miesiące.
Wystawa zorganizowana przez Muzeum Lubelskie w Lublinie oraz Lubelskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych przez ponad dwa miesiące pokazywana będzie poznańskim muzeum. Prezentuje artystę ważnego dla polskiej historii sztuki XX wieku. Artysta należał do lubelskiej grupy Zamek. Malował, tworzył scenografie, występował też w lubelskim kabarecie Piwnica. Od 1959 roku do przedwczesnej śmierci w roku 1973 mieszkał i tworzył w Paryżu. Jego biografia artystyczna to poszukiwania formalne, od wczesnych studiów rysunkowych, malarskich krajobrazów, martwych natur poprzez serie ekspresjonistycznych i abstrakcyjnych kompozycji wykonywanych w różnych technikach po obrazy określane jako informel i obiekty pozamalarskie – abstrakcyjne asamblaże o bogatej strukturze wyrazowej, po rzeźbę kinetyczną i projekty wystroju wnętrz.
Wystawa dzieł Tytusa Dzieduszyckiego – Sasa pokazuje główne wątki jego twórczości, włączając w to wczesne prace, zanim jeszcze artysta dołączył do grupy Zamek (1948-55), prace z czasów przynależności do lubelskiego środowiska awangardy (1956 – 60) oraz duży zespół asamblaży i rysunków z okresu paryskiego, obejmujących współpracę z ruchem “Phases” (1960 – 1964) a także realizacje projektowe i rzeźby kinetyczne z lat 1965-1973. Dzieduszyckiego inspirowała estetyka lirycznej abstrakcji i surrealizmu, przełamująca konwencje tradycyjnego rozumienia malarstwa. Asamblażowe kompozycje o proweniencji surrealistycznej tworzą unikalny zespół prac, które powstawały ze złożenia bardzo różnych elementów i materii, takich jak złom metalowy, elementy szklane i plastikowe, sznurek, drut i inne. Artysta używał też surowców naturalnych: kamieni, żwiru, piasku. Z gotowych materii formował przemyślane kompozycje niejednokrotnie o wysmakowanym estetycznie charakterze. Procesowi twórczemu stale towarzyszyło wcześniejsze szkicowanie układów kompozycyjnych. Barwne rysunki stanowią rodzaj studiów czy też wariacji na temat kompozycji i kolorystyki asam¬blaży i są nie tylko ich dopełnieniem, ale można je uznać za prace autonomiczne. Dzięki szkicom widać, jak artysta budował kompozycyjny ład, w jaki sposób szukał równowagi form i kolorów w ramach określonej struktury.
