Tak jak każde wojska lądowe, Osmanie mieli kawalerię, piechotę oraz artylerię. Warto przyjrzeć się każdej formacji z osobna.
Fot. Armies of The Ottoman Turks 1300-1774, seria Men-At-Arms, nr. 140
Korpusem zaciężnej jazdy dowodził sipahi aga, natomiast poszczególnymi oddziałami agowie. Korpus średnio liczył od ok. 800 do 1500 żołnierzy. Same chorągwie składały się ze100-500 jeźdźców. Wśród jednostek możemy wyróżnić ciężkozbrojne (sipahi oraz silihdar), jazdę prawego i lewego skrzydła (ulufeҫiler i garibler) oraz lekką jazdę (beszli oraz gönüllü beszli). Pułkownik, czyli ałajbej, dowodził sipahami danego sandżaku. Był odpowiedzialny za organizację, właściwe wyposażenie i uzbrojenie oddziałów, a także za mobilizację i koncentrację w obozie. Posiadał zastępcę, subaszę, który dowodził wydzielonymi grupami owej jazdy.
Samo uzbrojenie różniło się między ciężko a lekkozbrojną jazdą. Ci pierwsi posiadali uzbrojenie ochronne – pancerze, kolczugi, misiurki i szyszaki. Używali również broni palnej, a także długich do 4,5m kopii z drewna świerkowego. Reszta, czyli łuki, szable, kałkany czy spisy, używane były przez oba typy jazdy.
Fot. britishmuseum.org
Kolejny typ, czyli piechota, miała kilka jednostek. Podstawę stanowili janczarzy, jednak istnieli również kadeci oraz płatnerze i zbrojmistrzowie (ҫebeciler). Na czele korpusu stał janczar aga. Miał on sztab składający się z 14 wyższych oficerów. Korpus dzielił się na 196 orta (pułków), a każdy pododdział – oda – tworzyło 100-600 żołnierzy. Dowodzili nimi czorbasi i ich podkomendni odabaszowie.Uzbrojenie piechura stanowiła broń palna, potocznie nazywana janczarką. Oprócz elementy wyposażenia wojennego stanowiły: szabla, kindżał, para pistoletów, czasem łuki. Niektórzy jako uzbrojenie ochronne używali kolczug, chociaż głównie noszono kaftany i charakterystyczne wysokie czapki. Warto dodać jako ciekawostkę, że istniała specjalna jednostka janczarów bardzo podobna do dragonii.
Artykuł składa się z więcej niż jednej strony. Poniżej znajdziesz numerację stron.
