Tego dnia 1782 roku w Genui urodził się Niccolò Paganini – włoski skrzypek, altowiolista, gitarzysta i kompozytor
Niccolò Paganini, włoski muzyk, był trzecim z szóstki dzieci Antoniego Paganiniego i Teresy Bocchiardi.
Zmuszany przez ojca karami fizycznymi, ćwiczył grę na skrzypcach od kilku do kilkunastu godzin dziennie. Już jako kilkuletnie dziecko występował publicznie.
Po wyzwoleniu się spod opieki ojca despoty rozpoczął koncertowanie po kraju, wzbudzając sensację jako wirtuoz. Jednocześnie okazywał wielkie zamiłowanie do hazardu i hulanek, bardzo często zdarzało mu się przepuścić całe zarobione pieniądze. W latach 1800-1805 zniknął całkowicie z życia publicznego i nie wiadomo, co się z nim działo – przypuszcza się, że siedział w więzieniu.
Chociaż występował tylko w swoim kraju, jego sława sięgnęła całej Europy. Dopiero w 1828 roku postanowił wyruszyć na występy zagraniczne, które okazały wielkim triumfem. Grał między innymi w Austrii, Niemczech, Francji i Anglii.
W czerwcu 1829 roku gościł w Polsce – w Poznaniu i Warszawie, doszło wówczas do skrzypcowego „pojedynku” pomiędzy nim a Karolem Lipińskim. Jego występy były wielkim wydarzeniem, nakręcane przez plotki i reklamę. Swoim wyglądem oraz zachowaniem na koncertach i poza nimi wywierał wielkie wrażenie.
Ostatnie lata swego życia spędził w Nicei. Zachorował na gruźlicę i nie mógł mówić.
Najsłynniejsze utwory to: 24 Kaprysy na skrzypce solo, koncerty skrzypcowe D-dur op.6 i h-moll op.7, Il Carnevale di Venezia.
