Tego dnia 1991 roku zakończyła się część bojowa I wojny w Zatoce Perskiej, określanej również mianem wojskowej operacji „Pustynna Burza”
Operacja Pustynna Burza zakończyła się w 1991 roku, gdy prezydent Stanów Zjednoczonych George H. W. Bush ogłosił zwycięskie zakończenie działań bojowych oraz wyzwolenie Kuwejtu.
Kilka dni wcześniej, 24 lutego, generał Norman Schwarzkopf przeprowadził ofensywę lądową. Wojska amerykańskiego VII Korpusu na czele z 2 Pułkiem (regimentem) Kawalerii Pancernej (2nd Armored Cavalry Regiment) rozpoczęły ofensywę w kierunku zachodniej części Kuwejtu, całkowicie zaskakując irackich obrońców.
Zerknij też tu: 2 sierpnia 1990 roku rozpoczęła się inwazja Iraku na Kuwejt
W tym samym czasie wojska XVIII Korpusu Powietrznodesantowego, prowadzone przez 3 Pułk Kawalerii Pancernej (3rd Armored Cavalry Regiment) oraz 24 Dywizję Piechoty Zmechanizowanej zaatakowały Irak od strony południowej. Operacja była ubezpieczana przez liczne oddziały angielskie i francuskie. Po głębokim wtargnięciu w irackie terytorium wojska koalicji skręciły w kierunku wschodnim, okrążając broniące się na tym terenie oddziały Gwardii Republikańskiej.
W przeciwieństwie do wcześniejszych operacji, tym razem obrońcy stawili zacięty opór, ponosząc wielkie straty (około 500 osób). Wobec ogromnej przewagi materiałowej i technologicznej wojsk koalicyjnych, przy całkowitym panowaniu tychże w powietrzu straty koalicjantów były śmiesznie małe (jeden wóz opancerzony Bradley, jeden żołnierz poległ wchodząc na minę, pięciu dalszych poległo w wyniku omyłkowego ostrzału ze strony własnych oddziałów. Liczbę rannych oceniono na 30 żołnierzy).
Szybkość ofensywy zaskoczyła amerykańskie dowództwo. 26 lutego wojska irackie rozpoczęły odwrót z terenów Kuwejtu podpalając tamtejsze szyby naftowe (podpalono 737 instalacji wydobywających ropę naftową).
Siły irackie wycofywały się główną autostradą ze stolicy Kuwejtu do Basry powodując olbrzymi zator złożony z wojskowego sprzętu, bezlitośnie ostrzeliwany przez wojska koalicji (żołnierze biorący udział w ostrzale nadali tej drodze miano „autostrady śmierci”). Wojska amerykańsko-brytyjsko-francuskie kontynuowały ofensywę nieznacznie przekraczając iracką granicę, by po zabezpieczeniu strefy buforowej wycofać swoje wojska w granice Kuwejtu.
W wyniku rozejmu podpisanego 3 marca przez Saddama Husajna Irak zrzekł się na rzecz Kuwejtu 120 km² terytorium z polem naftowym Ar-Rumajla i częścią portu Umm Kasr. Zmiana granicy została oficjalnie zaaprobowana przez ONZ w 1992 Irak po przegranej spotkał się z wieloma sankcjami nałożonymi przez ONZ, boleśnie odczuwanymi przez Irakijczyków przez długi czas. Wprowadzono drastyczne obniżenie sprzedaży irackiej ropy naftowej. Irak zobowiązany był do wypłacenia olbrzymich odszkodowań za zniszczenia spowodowane w Kuwejcie. Nałożono również embargo na handel i wprowadzono nadzór międzynarodowy z ramienia ONZ.
