Tego dnia 1939 roku zakończyła się bitwa pod Jaworowem
Bitwa pod Jaworowem trwała od 15 września. Polskie siły próbowały przebić się do Lwowa, co zakończyło się sukcesem.
13 września generał Kazimierz Sosnkowski został dowódcą Frontu Południowego, w którego skład wchodziły m.in. 11. Karpacka Dywizja Piechoty, 24. Dywizja Piechoty i 38. Dywizja Piechoty z Armii „Małopolska”.
Celem połączenia z oddziałami obrony Lwowa, zablokowanego od zachodu przez wydzielony oddział niemieckiej piechoty zmotoryzowanej, Sosnkowski przeniósł kwaterę z Lwowa do Przemyśla, gdzie podjął decyzję o marszu po osi Gródek Jagielloński – Lwów.
38. Dywizja Piechoty stoczyła walkę ze zmotoryzowanym pułkiem SS „Germania”, który w konsekwencji został wyparty z miejscowości Sądowa Wisznia.
24. Dywizja Piechoty o świcie 14 września dotarła pod Tyszkowice, gdzie została zaatakowana przez niemiecką 2. Dywizję Górską. Polska dywizja cały dzień odpierała ataki nieprzyjaciela by wieczorem na rozkaz generała Sosnkowskiego odejść do lasów w okolicach Chorośnicy. 11. Karpacka Dywizja Piechoty po nocnym marszu dotarła w rejon na północny wschód od Sądowej Wiszni.
15 września wszystkie dywizje otrzymały nowe zadania. Miały przebić się do kompleksu leśnego lasów janowskich. Na lewym skrzydle nacierała 11. Karpacka Dywizja Piechoty, dowodzona przez pułkownika Bronisława Prugar-Ketlinga. Miała opanować zachodni skraj Lasów Janowskich, po czym przejść w nich do obrony.
Na prawym skrzydle nacierała 38. Dywizja Piechoty, dowodzona przez pułkownika Alojzego Wir-Konasa. W obwodzie została 24. Dywizja Piechoty pułkownika Bolesława Schwarzenberg-Czernego. Obronę na szerokim froncie zorganizowały zmotoryzowane oddziały pułku SS „Germania” i grupa bojowa „Utz” z l Dywizji Górskiej. Piechotę wspierały baterie 79. Pułku Artylerii Górskiej.
Bitwa rozpoczęła się w lesie w okolicy wsi Szumlaki. Doszło do walki na bagnety, Polacy opanowali skraj lasu oraz wsie Szumlaki i Ożomla. W wieczornym natarciu żołnierze polscy zdobyli Mużyłowice, zadając Niemcom duże straty. Polacy zdobyli sporo sprzętu niemieckiego, w tym ciągniki i samochody. Z uwagi na brak wyszkolonych obsług i kierowców, zdobycz zniszczono.
48. Pułk Piechoty zdobył Rogóźno i Czerczyk. 38. Dywizja Piechoty, na skutek niemieckich nalotów, do działań ruszyła z opóźnieniem. Dopiero wieczorem II batalion z 98. Pułku Piechoty zajął Czarnokońce, a II batalion z 97. Pułku Piechoty opanował Rodatycze.
Niemcy postawili silny opór w miejscowości Hartfeld, ale i ta nad ranem została zdobyta. Tego dnia Polacy osiągnęli zdecydowane zwycięstwo nad Niemcami, biorąc do niewoli sporo jeńców i zdobywając sporo sprzętu nieprzyjaciela.
16 września dowódca niemieckiej 1. Dywizji Gorskiej, generał Ludwig Kübler, utworzył nową grupę bojową „Pemsel” z zadaniem odcięcia dróg marszu oddziałom polskim. Grupa uderzyła w kierunku na Dobrostan, broniony przez polski III batalion 98. Pułku Piechoty.
Zniszczył sześć ciężkich dział i kilkanaście samochodów. 38. Dywizja Piechoty, która walczyła w rozproszeniu, przez błędy dowodzenia i brak łączności, utraciła prawie całą artylerię i tabory. Generał Sosnkowski rozkazał wojskom bronić zachodniego skraju lasu janowskich.
Bitwa pod Jaworowem zakończyła się zwycięstwem wojsk polskich. Największa w tym zasługa przypadła 11. Karpackiej Dywizji Piechoty, którą generał Sosnkowski uznał za najlepszy związek taktyczny Frontu Południowego.
