Tego dnia 927 roku zmarł car Bułgarii Symeon I Wielki Krum
Symeon I Wielki Krum urodził się w 866 roku jako najmłodszy z synów Borysa I Michała. Swoją młodość spędził jako zakładnik na dworze w Konstantynopolu, gdzie poznał grekę i dzieła wybitnych filozofów. Po powrocie do Bułgarii, jako przeznaczony przez ojca do kariery duchownej i objęcia godności głowy bułgarskiego kościoła, poświęcił się działalności pisarskiej, odcinając się całkowicie od walk o władzę.
W 889 roku ojciec Symeona zrzekł się władzy przekazując w ręce najstarszego z synów – Włodzimierza. Narastająca w tym czasie reakcja pogańska skłoniła Borysa do opuszczenia w 893 roku klasztoru i strącenia syna z tronu. Włodzimierz został oślepiony i zesłany do klasztoru, gdzie wkrótce zmarł. Władzę po Włodzimierzu Borys przekazał Symeonowi, unieważniając przy tym złożone już śluby zakonne. Symeon miał wtedy 27 lat.
W tym czasie prowadzona przez Cesarza Konstantynopola, Leona VI Filozofa polityka, mocno godząca w interesy handlowe Bułgarów, zmusiła Symeona do interwencji. W 894 roku, najechał więc Trację, gdzie zniszczył armię bizantyjską. Prowadzone jednak przez cesarza Leona rozmowy z Madziarami zmusiły Symeona do wycofania się z Tracji i stawienia czoła koczownikom.
Po dwóch przegranych bitwach musiał się jednak wycofać i schronić w naddunajskiej Drystrze. W tym samym czasie wojska konstantynopolitańskie zajęły znaczną część Bułgarii, co zmusiło starego księcia Borysa do ponownego opuszczenia klasztoru i wyparcia Madziarów za Dunaj. Symeon podjął się wtedy rokowań z Leonem, nasyłając jednocześnie Pieczyngów na ziemie madziarskie, co zapewniło mu pokój na północnych granicach.
W 896 roku podjął kolejną wyprawę wojenną przeciwko Leonowi, doszczętnie rozbijając jego wojska pod Bulgarofygon we wschodniej Tracji, po czym narzucił Bizantyjczykom korzystny dla siebie pokój. Kolejną wyprawę przeciw Bizancjum Symeon rozpoczął w 904 roku, anektując znaczne obszary Albanii, ziemie nad Strandżą i dolnym Wardarem, co doprowadziło do ustanowienia granicy w odległości 20 kilometrów od Tesaloniki. Wtedy też rozpoczął rozbudowę nowej stolicy, jaką był Presław.
Kolejna wojna wybuchła w 913 roku, kiedy następca Leona, cesarz Aleksander zaprzestał płacenia rocznej daniny Bułgarom. W sierpniu tego roku Symeon stanął z armią pod murami Konstantynopola. Słabość cesarstwa spowodowana była śmiercią cesarza Aleksandra i konfliktem pomiędzy regentami sprawującymi władzę za nieletniego Konstantyna VII Porfirogenetę. Warunki pokoju postawione przez Symeona były dla Bizantyjczyków nie do przyjęcia.
Żądał on korony cesarskiej i likwidacji Cesarstwa Romejów (Rzymian), tworząc automatycznie uniwersalistyczne cesarstwo łączące wszystkie ludy zamieszkujące Bałkany pod berłem Bułgarii. Symeon został ostatecznie koronowany na Cara Bułgarii, co uchroniło cesarstwo Bizantyjskie przed całkowitym upadkiem.
Mimo tego, Symeon tytułował się Cesarzem Rzymian. Kolejne lata aż do 920 roku przeplatane były ciągłymi walkami z nowymi regentami Konstantynopola, którzy nie chcieli uznać cesarskiego tytułu Symeona. Dopiero w 925 roku, cesarz Roman Lekapen ostatecznie uznał Symeona za cara Bułgarów, tytułując go jednocześnie swoim bratem.
Po zakończeniu walk z Bizancjum, armia Symeona została skierowana ku granicom Serbii, której wojska rozbiła już w 920 roku, oraz ponownie w 924 roku, zmuszając serbskiego księcia Zachariasza do schronienia się pod skrzydłami chorwackiego króla Tomislava Trpimirovicia. W roku 926, Symeon pragnąc wyjaśnić sytuację na swojej wschodniej granicy i dać ostateczną nauczkę Zachariaszowi wysłał do Chorwacji swoją armię pod wodza Alogobatura.
27 maja 927 roku doszło do walnej bitwy między wojskami króla Tomislava i Alogobatura, zakończonej dotkliwą klęską Bułgarów. Tego samego dnia, w Presławiu zmarł na atak serca car Symeon I Wielki Krum.
Na zdjęciu wizerunek Symeona autorstwa Alfonsa Muchy
