Tego dnia 1806 roku Napoleon Bonaparte wydał dekret berliński o blokadzie kontynentalnej
Blokada kontynentalna (system kontynentalny) rozpoczęła się dekretem Napoleona Bonaparte z 21 listopada 1806 roku. Napoleon narzucił ją także swoim sojusznikom. Była skierowana głównie w Wielką Brytanię i wykluczenie jej z europejskiego handlu.
Po dotkliwej porażce rok wcześniej pod Trafalgarem, francuska marynarka nie mogła już zagrozić największemu wrogowi Francji – Wielkiej Brytanii. W związku z tym 21 listopada 1806 roku Napoleon zdecydował się wydać dekret o blokadzie handlowej Anglii, która miała ją zmusić do ustępstw i podpisania rozejmu.
Uwierzył, że zdoła zablokować import z Anglii w całej Europie, a kryzys nadprodukcji złamie funta i londyńskich polityków. By kontrolować wypełnianie dekretu, cesarz anektował lub zaatakował wiele państw europejskich, by stworzyć wspólny front przeciw „perfidnemu Albionowi”.
Oznaczało to poważne następstwa militarne, takie jak wojna w Hiszpanii, wojna z Austrią czy kampania rosyjska w 1812r. Jednak Rosja zaczęła się wyłamywać z blokady na przełomie 1811/1812r. i wtedy powinniśmy datować faktyczny koniec blokady kontynentalnej.
Wielu historyków zadaje sobie wciąż nierozwiązaną zagadkę – czy blokada kontynentalna mogła się udać?
Sądzi się, że kilka lat wystarczyłoby na zdławienie oporu Anglii, lecz nieudana kampania rosyjska zniszczyła cały plan Napoleona. W Anglii już w 1807 i 1811 wybuchały bunty robotnicze, ale nigdy nie na tyle silne, aby zmusić rządzących do ukorzenia się przed cesarzem Francuzów.
Oczywiście gospodarka wewnątrzkontynentalna również znajdowała się w krytycznej sytuacji, ale szacuje się, że restrykcyjna polityka gospodarcza pchnęłaby ją do aktywności jeszcze na kilka lat. Dziś możemy tylko gdybać, jak potoczyłaby się historia, jeżeli to Wielka Brytania znalazła by się po stronie przegranych.
