Tego dnia 1939 roku odbyła się niemiecka akcja pacyfikacyjna skierowana przeciwko profesorom krakowskich uczelni, zwana Sonderaktion Krakau
Sonderaktion Krakau to niemiecka nazwa akcji pacyfikacyjnej na środowisku naukowym z dnia 6 listopada 1939 roku w Krakowie. Niemcy aresztowali 184 profesorów i wykładowców, głównie z Uniwersytetu Jagiellońskiego, i większość finalnie przewieźli do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen.
Po zajęciu Krakowa przez Niemców, część kadry naukowej krakowskich uczelni, uważając, że mają do czynienia z cywilizowanymi ludźmi, rozpoczęła normalnie rok akademicki. Na spotkaniu w dniu 3 listopada 1939 roku ze sturmbannfuhrerem Brunonem Mullerem, profesor Tadeusz Lehr-Spławiński otrzymał polecenie zorganizowania 6 listopada ogólnego zebrania wykładowców.
Tematem spotkania miało być wyjaśnienie niemieckiego punktu widzenia na sprawy nauki i szkoły wyższe.
Zebranie zorganizowane zostało w Collegium Novum, w sali wykładowej nr 66 im. Mikołaja Kopernika. Brunon Muller przybył na nie w asyście policji i ograniczył się do wygłoszenia krótkiego oświadczenia, w którym rozpoczęcie roku akademickiego zostało przedstawione jako wyraz złej woli wobec władz niemieckich.
Zgodnie z własnym oświadczeniem, Muller zwolnił do domu dwie obecne na sali kobiety, Helenę Willman-Grabowską i Jadwigę Wołoszyńską, które powiadomiły rodziny aresztowanych o tym fakcie.
Łącznie aresztowano 183 lub 184 osoby, dostępne źródła nie są zgodne co do tej liczby. Najwięcej zatrzymanych – 142 wykładowców i 3 studentów pochodziło z Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Akademii Górniczej (21 osób).
Zatrzymanych przewieziono do więzienia na Montelupich, a następnego dnia do koszar dawnego 20 pp. na ul. Mazowieckiej. W czasie pobytu w koszarach zwolniono 11 osób, zaś resztę, 27 listopada przewieziono do obozu w Sachsenhausen.
Część zatrzymanych stanowili starsi wiekiem, często poważnie chorzy naukowcy, co w warunkach panujących w obozie koncentracyjnym doprowadziło do szybkiego pogorszenia stanu zdrowia, a następnie śmierci.
8 lutego 1940 roku, po międzynarodowych protestach oraz osobistej interwencji u Adolfa Hitlera i Benito Mussoliniego, zwolniono 101 osadzonych, głównie starszych wiekiem profesorów. Niestety, część ze zwolnionych, wycieńczonych pobytem w obozie i brakiem możliwości normalnego leczenia w warunkach wojennych, zmarła w niedługim czasie po zwolnieniu.
Pozostałych, 4 marca 1940 roku, wywieziono do Dachau, gdzie część z nich została zamordowana.
Ostatnich więźniów zwolniono dopiero w 1942 roku.
Akcja ta, w oficjalnych dokumentach niemieckich określana jako „akcja przeciwko profesorom uniwersyteckim”, przeszła do historii jako Sonderaktion Krakau.
