1 stycznia 1858 poczta rosyjska wprowadziła do obiegu pierwsze znaczki opłaty o wartości 10, 20 i 30 kopiejek, które były również używane na terenach Królestwa Polskiego. Do kasowania znaczków wprowadzono w marcu tego samego roku stemple numerowe, składające się z czterech kół koncentrycznych i numeru placówki pocztowej w środku.
Z dniem 1 stycznia 1860 autonomiczne władze Królestwa wprowadziły do obiegu znaczek opłaty o wartości 10 kopiejek, który jest uważany za pierwszy polski znaczek pocztowy. Projekt znaczka, wzorujący się na obiegowych znaczkach rosyjskich, przygotował rytownik Banku Polskiego H. Majer, a wydrukowała je, w nakładzie 3 milionów sztuk, Fabryka Stempla w Warszawie. Rysunek znaczka przedstawiał godło Imperium Rosyjskiego z tarczą z godłem Królestwa oraz napis „ZA ŁÓT KOP. 10” (za łut kopiejek 10). Znaczek ten przeznaczony był do obiegu wewnętrznego na terenie Królestwa oraz do korespondencji z Rosją. Listy zagraniczne opłacano nadal gotówką.
Po upadku powstania styczniowego Dyrekcję Generalną Poczt Królestwa Polskiego podporządkowano całkowicie Głównemu Zarządowi Pocztowemu Cesarstwa Rosyjskiego, jako Okręg Pocztowy Zachodni. Pierwszy polski znaczek pocztowy został wycofany z obiegu z dniem 1 kwietnia 1865, kiedy to ponownie zastąpiły go znaczki rosyjskie. Cały pozostały nakład tego znaczka (w liczbie 208515 szt. został zniszczony. W okresach 1 stycznia – 1 kwietnia 1860 oraz 1 lutego – 1 kwietnia 1865 na przesyłkach występowały frankatury mieszane, z polskim i rosyjskimi znaczkami opłaty.
Wikimedia Commons
