Tego dnia 65 roku p.n.e. w Wenuzji urodził się Horacy
Horacy, a właściwie Kwintus Horacjusz Flakkus do dziś uchodzi za jednego z najwybitniejszych pisarzy antycznych. Jego dzieła i jego życiorys są do dziś bardzo dobrze znane. Mimo, że urodził się jako obywatel rzymski z niepełnymi prawami, za życia zyskał ogromną sławę.
Kim był Horacy i w jakich czasach żył?
Kwintus Hracjusz Flakkus przyszedł na świat w Wenuzji. Do dziś sam nam znane jego rozterki czy pochodzi on z plemienia Lukanów, czy też z Apulijczyków, choć sam uważał się za Samnitę. Jego ojciec był bardzo przedsiębiorczą osobą. Jako niewolnik publiczny zdołał się wykupić z niewoli. Matka prawdopodobnie też była wyzwoleńcem, zmarła bardzo wcześnie. Podczas nauki w prowincjonalnej szkole wykazał się olbrzymim talentem, toteż ojciec postanowił zapewnić mu najlepsze możliwe wykształcenie.
Uczęszczał do najlepszej szkoły w Rzymie, gdzie nauczył się łaciny oraz greki. Jego następnym przystankiem były Ateny, uczęszczał na wykłady Kratipposa oraz Teomnestosa. Jednakże za najlepszego nauczyciela zawsze uważał swojego ojca.
Czasy, w których przyszło mu żyć, były bardzo niespokojne. Najpierw doszło do swoistej rewolucji, upadła republika, a władzę przejął Oktawian August. Podczas jego panowania walki trwały na wszystkich granicach, dochodziło do buntów. Mimo to, uznaje się ten okres za czasy względnego spokoju i tzw. Pax Romana.
Twórczość Horacego
Najstarsze wiersze autora według legend, napisał jeszcze przebywając w Atenach po grecku. Nie zachowały się one do naszych czasów. Za najwcześniejsze dzieła uznaje się Satyry i Epody. Według historyków pierwsze dzieła powstały w roku 30.
Epody były tekstami o tematyce politycznej, Horacy komentował w nich bieżące wydarzenia. Jednymi z pierwszych były Epoda VIII, mówiąca o grozie kolejnej wojny domowej oraz Epoda XVI, w której poeta wyrażał niepokój o dalsze losy jego ojczyzny.
Satyry były tekstami, w których poeta wyrażał na początku rosnące zainteresowanie, a później akceptacje rządów Oktawiana. W tekstach tych stroniących od polityki, znajdziemy zachętę do skromnego życia oraz pochwałę starorzymskiej cnoty, dzięki której miał się odrodzić naród rzymski.
Ody były wierszami, które zostały wydane w 4 tomach, 3 z nich zostały wydane w roku 23, a ostatni tom w roku 13. W tekstach tych można natknąć się na przeróżną tematykę, od poezji okazyjnej skierowanej do przyjaciół i rodziny, wspomnienia poety, okoliczności z jego życia czy bieżące wydarzenia.
Bardzo często tekst był dzielony na dwie części, pierwsza była wprowadzeniem do tematu, a druga rozważaniem filozoficznym i moralnym nad danym tematem. Pieśni te przyniosły mu największą chwałę wśród ludzi, zwany był Pieśniarzem rzymskiej Liry.
Listy, podobnie jak Ody, wśród nich możemy się natknąć na szeroki zakres tematyki. Można tutaj się natknąć na rzeczywistą korespondencję, jaką wymieniał, traktaty filozoficzne, jak i Listy Literackie, w których poeta skupia się na zagadnieniach literackich.
Jednym z najważniejszych dzieł Horacego pozostaje Sztuka Poetycka. Wyjaśnia w niej zasady stylu klasycznego, czyli opartego na harmonii, znajomości tradycji i zachowującego wewnętrzny umiar.
Horacjanizm charakteryzuje się refleksyjnością, propagowaniem postawy dystansu i stoickiego spokoju wobec zmienności fortuny, prostotą i powściągliwością stylu, tendencją do korzystania z motywów mitologicznych. Horacjanizm przejawiał się w twórczości Petrarki, francuskich poetów Plejady, w poezji Jana Kochanowskiego oraz twórczości Michała Sarbiewskiego. Termin został ukuty na podstawie poezji oraz postaw, jakie dominowały w poezji Horacego.
Słodko i zaszczytnie jest umrzeć za ojczyznę. Najważniejsze cytaty Horacego
Chwytaj dzień – Pieśni 1, 11, 8,
Ci, którzy płyną za morze, zmieniają tylko klimat, nieusposobienie – Epistula XI.9,
I w nieszczęściu zachowuj spokój umysłu – Ody 2.3.1,
Kto ocala kogoś wbrew jego woli, to tak jakby go zabijał – De Arte Poetica, 453,
Słodko i zaszczytnie jest umrzeć za ojczyznę – Ody III.2.13.
