Tego dnia 2011 rozpoczęła się wojna domowa w Syrii, która trwa do dziś
Wojna domowa w Syrii rozpoczęła się w marcu 2011 roku i trwa do dziś. Przyczyną konfliktu był sprzeciw społeczeństwa wobec autorytarnej władzy i narastającej nierówności społecznej. Protesty zaczęły się od pokojowych manifestacji przeciwko rządom prezydenta Baszara al-Asada, ale szybko przerodziły się w walce między siłami rządowymi a rebeliantami.
Przebieg konfliktu był bardzo skomplikowany, z różnymi frakcjami i grupami walczącymi po obu stronach. Wojna spowodowała ogromne cierpienie dla cywilów, którzy zostali uwięzieni między dwoma obozami. W wyniku walk zginęło ponad 500 000 ludzi, a miliony zostały zmuszone do opuszczenia swoich domów i emigracji.
To tylko krótki wpis o rozpoczęciu wojny domowej w Syrii. Zajrzyj też do naszego artykułu: Polacy w Syrii. Od XIX wieku do dziś
Skutki wojny domowej w Syrii obejmują masowe zniszczenia infrastruktury, pogorszenie sytuacji humanitarnej i gospodarczej w kraju, a także zwiększenie niebezpieczeństwa dla regionu na Bliskim Wschodzie i całego świata. Wojna domowa w Syrii jest jednym z najtragiczniejszych konfliktów w historii i nadal trwa.
Konflikt był również podsycany przez interwencję zagranicznych mocarstw, co doprowadziło do eskalacji przemocy. Rosja i Iran pomagały Asadowi, podczas gdy Stany Zjednoczone i inne kraje zachodnie wspierały opozycję. Sytuacja ta doprowadziła do powstania różnych frakcji i sojuszy na syryjskiej ziemi.
Czy wojna w Syrii to wojna domowa?
Termin „wojna domowa” jest dyskusyjny, ponieważ kraje sąsiednie i wszystkie główne mocarstwa są stronami w tej wojnie. Stany Zjednoczone mają personel wojskowy w północnej Syrii, podobnie jak Turcja, zarówno bez mandatu od rządu syryjskiego lub ONZ, jak i z naruszeniem prawa międzynarodowego. Iran i Rosja są uczestnikami od 2015 roku, na prośbę syryjskiego rządu. NATO wspiera rebeliantów w Syrii. Tysiące bojowników dżihadu przyjechało z UE, aby wziąć udział w konflikcie. Chiny nie są stroną jako państwo, ale podobnie jak UE, widziały niezliczonych ujgurskich muzułmanów opuszczających i powracających do Syrii. Izrael regularnie przeprowadza naloty i wreszcie, palestyński ruch Hamas również stał się stroną.
Wojna domowa w Syrii w 2011 roku
Syryjskie siły bezpieczeństwa zabiły setki protestujących podczas demonstracji. Według rządu, uzbrojeni rebelianci i snajperzy ukryli się wśród protestujących i strzelali do urzędników i policjantów. Sekretarz generalny ONZ Ban Ki-moon potępił przemoc jako „niedopuszczalną”.
Mimo wysiłków wojska, protesty trwały przez długi czas w wielu miastach. 29 kwietnia 13-letni Hamza al-Khatib zaginął podczas demonstracji w Daraa. Pod koniec maja okazało się, że był torturowany i został rozstrzelany. Stał się symbolem powstania, zwłaszcza wśród sunnickich demonstrantów.
Pod koniec lipca 2011 roku rebelianci utworzyli Wolną Armię Syryjską, aby wesprzeć rebeliantów. Armia ta przeprowadziła ataki na gazociągi i posterunki wojskowe w 2011 roku, a później w 2012 roku. W odpowiedzi na krwawe stłumienie protestów, sąsiednia Turcja zagroziła odcięciem dostaw energii elektrycznej do Syrii 15 listopada 2011 roku.
Zaangażowanie Turków oznaczało zmianę w obozie powstańczym, w którym radykalni muzułmanie z obszarów wiejskich zajęli miejsce uczniów i innych zwolenników liberalnych reform. Doprowadziło to na przykład do tego, że jesienią 2011 roku 70 000 chrześcijan zostało wypędzonych z miasta przez rebeliantów. 16 listopada 2011 roku Syria została zawieszona jako członek Ligi Arabskiej.
27 listopada 2011 roku Liga Arabska nałożyła sankcje na Syrię za odmowę zaprzestania przemocy wobec własnych obywateli. Sankcje obejmowały zakaz podróżowania wyższych urzędników, zamrożenie transakcji z Centralnym Bankiem Syrii, wstrzymano handel z rządem syryjskim z wyjątkiem towarów dla cywilów oraz zamrożono aktywa rządu syryjskiego.
Rezolucje ONZ potępiające przemoc nie wygrały przy wsparciu Rosji i Chin, ponieważ kraje te uważały, że po zawieszeniu broni należy znaleźć niemilitarne rozwiązanie poprzez dialog polityczny między rządem a opozycją w Syrii. Jednak Turcja, Arabia Saudyjska i Katar wspierały rebeliantów bronią i funduszami, podczas gdy NATO wyposażyło rebeliantów w sprzęt komunikacyjny i pomagało w gromadzeniu danych wywiadowczych.
Reakcje międzynarodowe na wojnę domową w Syrii
Wojna domowa w Syrii wywołała liczne reakcje międzynarodowe, zarówno polityczne, jak i humanitarne. Oto niektóre z nich:
- Wielka Brytania: W 2013 roku Wielka Brytania zagłosowała przeciwko interwencji wojskowej w Syrii, ale udzielała wsparcia innym państwom w dziedzinie humanitarnej. W 2015 r. rząd brytyjski rozpoczął ataki powietrzne na cele ISIS w Syrii.
- Stany Zjednoczone: USA zaczęły prowadzić ataki powietrzne przeciwko ISIS w 2014 roku. W sierpniu 2018 roku prezydent Donald Trump ogłosił, że USA wycofują się z Syrii.
- Rosja: Rosja poparła rząd syryjski i wysłała swoje wojska do Syrii w 2015 roku, aby pomóc w walce z rebeliantami. Miało to znaczący wpływ na przebieg wojny.
- Unia Europejska: UE udzieliła pomocy humanitarnej dla uchodźców z Syrii i próbowała działać dyplomatycznie, jednakże nie była w stanie osiągnąć znaczących wyników.
- Narody Zjednoczone: Rada Bezpieczeństwa ONZ wielokrotnie spotykała się, aby dyskutować na temat kryzysu w Syrii, ale nie udało jej się osiągnąć porozumienia. W 2018 roku ONZ rozesłała swoich inspektorów, którzy mieli zbadać doniesienia o używaniu broni chemicznej w Syrii.
- Organizacje humanitarne: Wiele organizacji humanitarnych działa na terenie Syrii, aby zapewnić pomoc dla ludzi dotkniętych konfliktem. Znaczące organizacje humanitarne, takie jak Czerwony Krzyż, UNICEF oraz Oxfam, są aktywne w rejonie.
- Liga Arabska: Liga Arabska składa się z 22 państw arabskich i działa w celu ochrony praw i interesów swoich członków. Liga Arabska zdecydowanie potępiła działania rządu syryjskiego i poparła rebeliantów, którzy walczą przeciwko niemu.
Europejski kryzys uchodźczy
Przemoc zmusiła wiele milionów Syryjczyków do ucieczki. Najpierw uciekali w granicach Syrii, ale później coraz częściej do innych krajów. W 2014 roku dane agencji ONZ ds. uchodźców UNHCR okazały, że ponad połowa ludności uciekała. W 2016 roku. 6 na 10 Syryjczyków zostało wydalonych ze swoich domów lub uciekło, by szukać schronienia gdzie indziej.
W latach 2013 i 2014, a w szczególności w 2015 roku, rozpoczął się masowy exodus Syryjczyków do Europy, często dokonując niebezpiecznych przepraw chwiejnymi łodziami przez Morze Śródziemne. Zdarzały się częste zgony, czasami setek ludzi naraz. W 2013 roku 4 miliony Syryjczyków uciekło już w samej Syrii, a 2 miliony do sąsiednich krajów, początkowo głównie do sąsiedniego Libanu i Iraku.
1 na 3 Syryjczyków nie miał domu.
Początek brutalnej ofensywy ISIS w 2014 roku jeszcze bardziej zwiększył liczbę uchodźców. Od połowy 2015 roku większość krajów europejskich tworzy dodatkowe schronienia dla uchodźców. W szczególności to mężczyźni uciekli z Syrii, pozostawiając tam wiele kobiet. Tak wiele kobiet nie będzie w stanie znaleźć mężczyzny, chyba że mężczyźni wrócą. Miliony Syryjczyków uciekły również do Turcji, gdzie ich stan gwałtownie się pogorszył.
