Tego dnia 1778 roku urodził się Ludwik Bonaparte, przyszły król Holandii
Ludwik Bonaparte dzięki Napoleonowi został królem Holandii. Dał się poznać jako oświecony władca. Poddani nadali mu przydomek „Dobry”.
Ludwik Bonaparte był czwartym synem Carla i Marii Buonaparte. Jego ojciec zmarł, gdy ten miał 7 lat, przez co opiekę nad młodszym bratem przejął Napoleon, przyszły cesarz Francuzów. To dzięki jego edukacji Ludwik wyróżniał się potem intelektem i roztropnością. Służył pod rozkazami brata w kampaniach we Włoszech oraz Egipcie (1796-1799). Podczas tej drugiej, awansowany do pułkownika, zaś w roku 1804, z okazji koronacji cesarskiej starszego brata otrzymał stopień generała brygady i ostatni w historii Francji tytuł konetabla.
W miejscu zlikwidowanej w 1806 roku Republiki Batawskiej, utworzono Królestwo Holandii, której królem Napoleon uczynił Ludwika (Lodewijk I). Podczas trwających 4 lata rządów, dał się on poznać jako mądry i oświecony władca.
Zreformował praktycznie całe ustawodawstwo niderlandzkie, założył liczne instytucje naukowe oraz nakazał wzniesienie budynków użyteczności publicznej. W przeciwieństwie do swego brata Hieronima, króla Westfalii, poznał mowę swoich poddanych.
Dzięki zaangażowaniu w życie społeczne wszystkich klas i zrozumieniu ich odmiennych problemów, zyskał, po wznoszeniu wraz z mieszkańcami wałów przeciwpowodziowych podczas powodzi z 1809 roku, przydomek „Dobry”.
Jest to określenie całkowicie słuszne i sprawiedliwe, tym bardziej, że przyczyną rezygnacji Ludwika z tronu holenderskiego była troska o jej obywateli. Chodzi o konflikt z Napoleonem, który kiełkował już w pierwszym roku rządów młodego monarchy.
Ludwik nie zgodził się bowiem na wprowadzenie poboru obowiązkowego oraz przymykał oczy na kontakty handlowe z Anglią, co godziło w jej blokadę handlową. W związku z narastającymi problemami z wykonywaniem poleceń brata, Ludwik abdykował 1 lipca 1810 roku na rzecz drugiego syna Napoleona, Ludwika. Jednak zgodnie z rozkazem brata, Holandię włączono do Cesarstwa Francuskiego. Ludwik aż do jego upadku przebywał w Niemczech i Czechach, gdzie zajmował się głównie pisaniem i rozrywką.
Po 1815 roku zamieszkał we Florencji, a od 1844 roku był głową rodziny Bonaparte, jednak zmarł 2 lata później w Livorno. Jego trzeci i ostatni syn, Ludwik Napoleon, został w przyszłości Cesarzem jako Napoleon III.
