Tego dnia 26 sierpnia 1071 roku odegrała się bitwa pod Manzikertem. Wojska Bizantyńskie pod wodzą cesarza Romana Diogenesa starły się z armią Turków seldżuckich prowadzonych przez ich sułtana Arp Arslana
Bitwa pod Manzikertem to jedna z największych porażek w historii Bizancjum i niektórzy historycy właśnie w niej widzą początek upadku Cesarstwa.
Siły obu stron szacowane są bardzo różnie. Bizantyńczycy prowadzili do bitwy od 40 do 70 000 żołnierzy, zaś liczebność armii Seldżuków wahała się w granicach 20 – 30 000 ludzi.
W lecie 1071 roku Diogenes obległ Manzikert, który szybko zdobył. Wtedy nadeszła wieść o zbliżającej się armii sułtana Seldżuków, Bizantyńczycy wyruszyli więc do bitwy. Starcia za dnia okazały się dla nich pomyślne i wszystko wskazywało na to, że zwyciężą armię seldżucką.
Wieczorem cesarz zdecydował się jednak na wycofywanie się do obozu pod miastem, gdyż nie chciał nocować na otwartym polu, gdzie armia byłaby narażona na ostrzał wrogich łuczników. Taki manewr nie jest jednak czymś łatwym kiedy wojska znajdują się pod ciągłym ostrzałem wroga, toteż jego wykonanie przerosło siły cesarza Romana i kiedy straż tylna jego wojsk załamała się, Turcy mogli z powodzeniem okrążyć część jego sił.
Przeczytaj koniecznie naszą recenzję książki: Peter Sarris, Bizancjum. Krótkie wprowadzenie
Niebawem armia bizantyńska poszła w rozsypkę, jednak większość żołnierzy zdołała uciec, gdyż atak Seldżuków skierowany został na elitarną jednostkę skupiającą się wokół bizantyjskiego władcy. W krótkim czasie została ona okrążona, a cesarz mimo bohaterskiej walki, został wzięty do niewoli.
Diogenes został wypuszczony po ośmiu dniach na następujących warunkach: zrzeczenie się fortec wokół jeziora Wan, uznanie seldżuckiej władzy nad Armenią, zobowiązanie się do płacenia rocznego trybutu, wypuszczenie tureckich jeńców, zapłacenie okupu za własną osobę oraz dostarczenie wojsk pomocniczych na wojnę z Fatymidami.
Fot. Bitwa pod Manzikertem przedstawiona na piętnastowiecznej francuskiej miniaturze.
