Istniejące od I wieku p.n.e państwo Himjarytów zawładnęło do końca III wieku n.e Półwyspem Arabskim tworząc regionalną potęgę. W VI wieku doszło do długoletniej suszy, która spowodowała destabilizację potęgi na półwyspie. Sto lat później doszło do powstania Islamu. Zespół naukowców, który odkrył i potwierdził klimatyczną przyczynę upadku omawianego państwa, łączy suszę z powstaniem religii muzułmańskiej.
Państwo Himjarytów leżało w południowej części Półwyspu Arabskiego, a prowadząc podbój sąsiednich ziem zbudowało swoją potęgę w regionie. Królestwo kwitło aż do czasu wielkiej suszy trwającej od ok. 500 do 530 roku n.e. Prócz trudnych warunków atmosferycznych swój wkład mieli wrodzy sąsiedzi. Sasanidzi, Bizancjum czy chrześcijańskie Aksum korzystało na załamaniu arabskiego państwa dokonując podboju. Trudne warunki geopolityczne spowodowały całkowity upadek i zniknięcie państwa Himjarytów w 575 roku, wydarzenie to kończy 1400 letnią preislamską historię Arabii.
Upadek państwa i narastający nacisk obcych państw zapoczątkował potrzebę własnej tożsamości. Chęć suwerenności wśród ludów arabskich miała być iskrą zapalną do narodzin islamu w VII wieku.
“Stopniowy upadek i rozpad państwa Himajrytów były kluczowymi elementami społeczno-ekonomicznej, politycznej i religijno-kulturowej zmiany w Arabii, która doprowadziła do pojawienia się nowych ruchów religijnych i przywódców koncentrujących się wokół wierzeń monoteistycznych. Jednym z nich był islam. Wyzwaniem, przed którym islam stanął, było zjednoczenie półwyspu w warunkach rywalizacji zarówno z konkurencyjnymi ruchami, jak i z plemionami, które przyjęły judaizm lub były wrogie plemieniu Kurajszytów, z którego wywodził się Mahomet” – stwierdzają autorzy badań.
Zespół składający się m.in. z Dominika Feitmann z Uniwersytetu w Baylei, John Haldon z Princeton University, Hai Cheng z Chińskiej Akademii Nauk zbadali stalagmit w omańskiej jaskinie Hoti. Badany obiekt ma 2650 lat, rósł z prędkością 0,2 mm na rok. Przy datowaniu wykorzystywano występowanie izotopów tlenu 18O oraz węgla 13C, co pozwoliło określić poziom opadów w regionie z dokładnością do 2 lat. Dzięki wynikom stwierdzono występowanie suszy na początku VI wieku.
“Zbieżność pomiędzy szczytowym okresem susz na południu Arabii a upadkiem władzy Himajrytów wskazuje na możliwy związek przyczynowo-skutkowy. Królestwo Himajrytów, z ich scentralizowanym systemem władzy królewskiej i podporządkowanymi mu lokalnymi klanami, było dominującą siłą na południu i w centrum Arabii. Co prawda ważną rolę w gospodarce państwa odgrywały wonności oraz metale, to podstawą ekonomii było rolnictwo. Widać to na przykład po szeroko rozpowszechnionych tarasowych polach uprawnych na wyżynach, licznych systemach irygacyjnych na granicach pustyni oraz szerokim rozpowszechnieniu się urządzeń hydraulicznych pomiędzy I a IV wiekiem. Jednym z symboli władzy Himajrytów były zapory wodne. Z inskrypcji wiemy, że były one instrumentem utrzymania i poszerzania władzy. Zapory i tarasy służyły gromadzeniu wody opadowej i jej odpowiedniemu kierowaniu, gdyż woda była najbardziej ograniczonym zasobem rolniczym. Od strukturalnej integralności całego systemu irygacyjnego na wyżynach zależało powodzenie upraw. Zapory wymagały ciągłego nadzoru i napraw, do tego zaś była potrzebna dobrze zorganizowana siła robocze i stabilna struktura społeczna,” możemy przeczytać w https://www.science.org/doi/10.1126/science.abg4044
Źródło: kopalniawiedzy.pl
Krystian Styczyński
Nazwy wyznań religijnych piszemy małą literą.😁