Geneza tego idiomu wiąże się z okresem Księstwa Warszawskiego. Mowa bowiem o należnościach kredytobiorców polskich, obywateli Księstwa, względem rządu pruskiego. Zaciągnęli oni za jego panowania pożyczki, które w domyśle były przeznaczone na unowocześnianie gospodarstw rolnych, jednak Polacy zużyli je na konsumpcję i środki luksusowe. W 1807r. Napoleon, po pokonaniu Prus, stał się wierzycielem tychże pożyczek i w 1808r., we francuskiej Bajonnie, doszło do przekazania wierzytelności, szacowanych na 45 -50 mln franków, Księstwu Warszawskiemu za kwotę 20 mln franków (to są właśnie owe „bajońskie sumy”). Wbrew pozorom Napoleon nie ofiarował Księstwu jednak 47 mln, bowiem po prostu sprzedał trudne do wyegzekwowania należności, które przez zubożenie szlachty były wręcz niemożliwe do odzyskania, a samemu zapewnił sobie wysoką, 20 mln kontrybucję. Miała być ona spłacona w przeciągu 3 lat, co stanowiło niemały problem dla i tak już zrujnowanej gospodarki Księstwa, które zaczęło z mozołem odzyskiwać wierzytelności (do 1815r. odzyskano jedynie kilka procent, reszta spływała nawet w drugiej połowie XIX w. do kas Królestwa Prus, które po Kongresie Wiedeńskim znowu stało się wierzycielem bajońskich sum).
W języku polskim „sumy bajońskie” oznaczają więc olbrzymie, nieosiągalne kwoty czy sukcesje.
Damian Bączkiewicz
Król pruski nie panował w Polsce, przeciwnie był zwalczany. Jezyk tego artykułu jest zbyt prymitywny, toporny, aby uchwycić nim prawdę. Kredyty udzielano w zupełnie innych celach – tak jak Gierkowi, aby połowę oddał w latach 70. Rosji – wtedy przyjaciółce Prus. Francja potrzebowała funduszy i tylko dlatego Napoleon ich nie unieważnił, co brał pod uwagę. A co mogła Francja zużyć na konsumpcję, to właśnie użyła, więc i od tej strony ujęcie jest wadliwe. Ten język w ogóle nie nadaje się do takich zagadnień.
dobrze panie Rudlicki