Rozwój
Od 1880 roku Truskawcem zarządzał książę Adam Sapieha a od 1911 Rajmund Jarosz – energiczny i skuteczny biznesmen, absolwent prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, który dorobił się majątku na sprzedaży ubezpieczeń w przemyśle naftowym. Jarosz w 1928 roku wykupił wszystkie akcje zdrojowiska i stał się jedynym właścicielem Truskawca. Wkrótce został prezydentem Drohobycza, a następnie marszałkiem całego powiatu. To dzięki Jaroszowi, jeszcze przed I wojną światową, zbudowano w Truskawcu elektrownię i utworzono połączenie kolejowe z Drohobyczem, dzięki czemu atrakcyjność kurortu znacząco wzrosła. To dzięki jego pieniądzom powstawały w Truskawcu kąpieliska, pensjonaty, lokale taneczne i eleganckie restauracje. Ponadto inwestował w reklamę i ściągał do Truskawca najlepsze zespoły muzyczne i znanych aktorów.
Po I wojnie światowej zabrano się z dużym zapałem do pracy mającej na celu rozwój uzdrowiska. Na szczególną uwagę zasługuje tu przede wszystkim główna atrakcja Truskawca czyli sztuczne jezioro – basen siarczanowo-solankowy na przedmieściach Truskawca w dzielnicy Pomiarki. Stworzono basen o powierzchni 6400 m². Głębokość basenu obniżała się stopniowo począwszy od 70 cm do 9 metrów. Woda utrzymywała przez dłuższy czas stałą temperaturę 22-24 stopni Celsjusza dzięki wgłębionemu położeniu basenu. Stworzono również sztuczną plażę usypaną z setek ton piasku przywiezionego znad Bałtyku. Do dyspozycji kuracjuszy były kabiny prysznicowe i wypożyczalnie sprzętu – kajaków, rowerów wodnych, łódek. Nieopodal znajdowało się założone przez Rajmunda Jarosza Muzeum Przyrodnicze zawierające sporą kolekcję motyli oraz okazów miejscowej fauny i flory. Dzięki inicjatywom Jarosza większość pensjonatów i willi była wyposażona w centralne ogrzewanie i kanalizację, co w tamtym czasie było oznaką nowoczesności.
Odkryte w 1833 roku źródło wody było kolejną atrakcją Truskawca, która przyciągała kuracjuszy. Wyjątkowa woda mineralna, której nadano nazwę „Naftusia”, to woda hydro-węglonowa, magnezowo-kalcynowana z wysokim stopniem substancji organicznych pochodzenia naftowego, skąd jej nazwa. Jest to woda silnie moczopędna, skuteczna w leczeniu chorób nerek, dróg moczowych, przeroście prostaty, reumatyzmie i cukrzycy. Ponadto normalizuje przemianę materii. Po jej wypiciu, mimo że jej smak jak na uzdrawiającą wodę przystało był, delikatnie rzecz ujmując, nie do przyjęcia, chory odczuwał ulgę po krótkim czasie, przez co do źródła „Naftusi” zawsze tworzyły się długie kolejki. Inne wody lecznicze, które pochodziły z odkrytych przez Micewskiego źródeł zostały nazwane imionami żeńskimi. Były to „Marja”, „Bronisława”, „Zofja” i „Józia”. Każda z tych wód miała inny skład i właściwości. „Marja” poprawiała trawienie, stosowano ją jednak głównie przy chorobach krwi. „Bronisławy” używano jako niezwykle skutecznej płukanki do gardła i nosa. „Zofja” pomagała przy problemach z trawieniem natury nerwowej. „Józia” natomiast działała leczniczo na oczy i cerę. Miała właściwości odmładzające i upiększające.
