Truskawiec, przed wojną nazywany perłą polskich wód, był najbogatszym i jednym z najelegantszych kurortów uzdrowiskowych II RP. W sezonie odwiedzało go kilkanaście tysięcy kuracjuszy. W latach trzydziestych pobyt w Truskawcu należał do niepisanych obowiązków ówczesnych elit.
Truskawiec (obecnie Ukraina) znajduje się na terenie przedwojennej Galicji u podnóża Karpat Wschodnich w sąsiedztwie Borysławia i Drohobycza. Jest położony na wysokości 400 m n.p.m. w malowniczej okolicy otoczonej lesistymi wzgórzami, które skutecznie chronią miejscowość przed podmuchami wiatru.
Początki
Na przełomie XVIII i XIX wieku malutka wioska Truskawiec składała się jedynie z warzelni soli, cerkwi prawosławnej, kilku domków i skromnej leśniczówki. Dopiero gdy w 1810 roku podżupnik Hesker ze Stebnika, który w poszukiwaniu kruszców takich jak galman, blenda cynkowa i srebronośny ołów natrafił przypadkowo na silne źródło siarczane, wody tej zaczęli używać miejscowi ludzie w celach leczniczych. Szybko okazało, że działa skutecznie na różne choroby i dolegliwości. Wieść o tym odkryciu szybko rozniosła się po kraju. Do Truskawca zaczęli zjeżdżać na razie z pobliskich, a potem z dalszych
okolic, różni chorzy. Ze względu na brak stosownych pomieszczeń i łazienek, kuracjusze zostawali zakwaterowani w chałupach miejscowych chłopów. Lokalni wieśniacy zaczęli sami sporządzać wanny i oferowali, za skromnym wynagrodzeniem, kąpiele. Z biegiem lat frekwencja chętnych do odbycia kuracji zwiększyła się tak bardzo, że nie było można pomieścić wszystkich przyjezdnych. Cierpiących nie odstraszał brak wolnych pokoi, wygód, komunikacji, ani urządzeń kąpielowych, bo cudowna woda i powietrze o balsamicznej woni oraz wspaniała przyroda, jeszcze niezepsuta ręką ludzką, zapewniały wspaniałe warunki.
W 1827 roku, ze względu na zwiększającą się popularność Truskawca, dobudowano do istniejącej karczmy cztery, a w rok później osiem izb, które miały służyć jako kabiny kąpielowe. W taki sposób powstały pierwsze łazienki, toteż rok 1827 należy uważać za datę powstania obecnego uzdrowiska.
W 1833 roku ówczesny zarządca dóbr państwowych, Józef Micewski, dowiedział się od miejscowego chłopa, że w pobliskiej gęstwinie leśnej znajduje się źródło wody o smaku słono-gorzkim, którą to wodą ów mężczyzna wyleczył się z jakiejś choroby. Micewski po wysłuchaniu tej opowieści wezwał na miejsce chemika, Teodor Torosiewicza, pioniera polskiej balneologii, który przeprowadził analizę wody i uznał ją za mineralną. Na razie jednak Micewski, który odkrył również kilka innych źródeł leczniczej wody, nie nadał im żadnych nazw.
