Wspaniały średniowieczny kościół franciszkanów opolskich to nekropolia rodowa książąt opolskich. Kościół znajduje się w samym centrum miasta – nad brzegiem rzeki Młynówki nieopodal pięknego opolskiego rynku. Klasztorne mury pamiętają niejedno ważne wydarzenie.
Tutaj w 1655 r. przebywał król Jan Kazimierz w czasie „potopu szwedzkiego” i 30 listopada 1655 roku ogłosił uniwersał do narodu polskiego w którym monarcha wzywał Polaków do walki przeciwko Szwedom. Opolska świątynia zajęta została w 1820 roku przez protestantów. W czasie ostatniej wojny kościół został poważnie zniszczony. Dopiero po II wojnie światowej świątynia i klasztor wróciły do franciszkanów. Franciszkańskie kościoły były na terenach Śląska ulubionym miejscem pochówku członków książęcych rodzin. Szczególnie cennym przykładem średniowiecznej sztuki sepulklarnej jest zespół nagrobków opolskich Piastów stanowiąc atrakcję turystyczną miasta.
Bracia franciszkanie w Opolu
Franciszkanie pojawili się w Opolu prawdopodobnie około 1238 roku, a ich konwent był trzecim po Wrocławiu i Krakowie na terenach dzisiejszych ziem polskich. Niewielki konwent został prawdopodobnie zniszczony podczas pamiętnego najazdu tatarskiego w 1241 roku. Fundację odnowił książę opolski Władysław I (znany m.in. z fundacji wspaniałego opactwa cystersów w Rudach k. Rybnika) około 1248 roku. O religijności księcia świadczy zapiska z „Cudów św. Stanisława”, wedle której książę, który podążał na spotkanie z władcą Krakowa Bolesławem Wstydliwym zachorował i na jego ciele pojawił się wrzód, który w ciągu jednej nocy zniknął dzięki modlitwie do św. Stanisława. Średniowieczne kościoły budowano zwykle zaczynając od wystawienia prezbiterium, do którego dobudowywano drewnianą nawę, by z czasem także i ją zastąpić ceglanym korpusem nawowym. Nie inaczej było i w Opolu. Taki kościół istniał już w końcu XIII stulecia. W 1307 roku zabudowania konwentu strawił pożar, niszcząc także miasto, a nowy kościół został konsekrowany w 1359 roku pod wezwaniem św. Trójcy i Najświętszej Marii Panny, zapewne dzięki hojnej pomocy materialnej trzech kolejnych książąt opolskich Bolka I, Bolka II i Bolka III.
