Tego dnia 1802 roku nastąpiło przywrócenie niewolnictwa przez Napoleona w Imperium Francuskim
Niewolnictwo w Imperium Francuskim zostało przywrócone przez Napoleona Bonaparte, który jako 1 Konsul, a później Cesarz Francuzów Napoleon Bonaparte ograniczał, czy wręcz cofał wiele z najradykalniejszych reform wcześniejszych rządów rewolucyjnych. Jedną z tych zmian było właśnie przywrócenie niewolnictwa przez Napoleona na terenie Jego kolonialnego Imperium.
Podobnie, jak w każdym innym imperium kolonialnym, również w koloniach francuskich funkcjonowało niewolnictwo. Podobnie jak w innych imperiach kolonialnych, również we Francji podejmowano próby usystematyzowania statusu niewolników oraz ograniczenia samowoli właścicieli wobec nich.
W 1685 roku wydany został przez Ludwika XIV tzw. Codex Noir, w którym uregulowano najważniejsze kwestie dotyczące niewolnictwa, ograniczono możliwości wyzwoleńców, zabroniono najsurowszych kar stosowanych przez właścicieli wobec niewolników. Przy okazji wygnał on Żydów z terenu kolonii francuskich.
W 1788 roku, zainspirowane brytyjskim ruchem abolicjonistycznym, powstała w Paryżu La Société des amis des Noirs – Towarzystwo przyjaciół Czarnych. Jego założyciele Jacques Pierre Brissot i Étienne Clavière byli bezpośrednio zainspirowani ant niewolniczą organizacją Albionu: Society for Effecting the Abolition of the Slave Trade, założoną rok wcześniej w Londynie.
Do Amis des Noirs należało wiele czołowych osobistości ówczesnego Paryża, z których wiele odegrało później ważną rolę podczas rewolucji francuskiej, takich jak: Marie Joseph de La Fayette, Abbé Grégoire (katolicki ksiądz i jeden z liderów rewolucji francuskiej) czy Jean Louis Monneron (przyszły deputowany do Zgromadzenia Narodowego). W 1789 roku, roku wybuchu rewolucji, Stowarzyszenie miało 141 członków.
Działalność stowarzyszenia spotkała się z oporem ze strony plantatorów z San-Domingo i innych kolonii francuskich. Założyyli oni niejako „kontr-stowarzyszenie” do Amis des Noirs: club de l’Hôtel de Massiac (nazwany od miejsca siedziby stowarzyszenia). Klub powstał w 1789 roku, choć organizacje tego typu powstawały w Paryżu już wcześniej. Różnymi swymi działaniami opóźniali oni zniesienie niewolnictwa w koloniach francuskich, jednak okazały się one ostatecznie w tamtym czasie nieskuteczne, bowiem 4 kwietnia 1792 roku Zgromadzenie Narodowe, pod wpływem Stowarzyszenia przyjaciół Czarnych ogłosiło, iż każdy nie-biały na terenie Republiki jest wolny.
Mijały lata. Nastał terror jakobiński, a po nim rządy Dyrektoriatu. Do Zgromadzenia Narodowego trafili czarnoskórzy przedstawicie z Haiti i San Domingo. Jednakże w 1799 roku doszło do kolejnego przewrotu i do władzy doszedł „triumwirat” 3 konsulów, z Napoleonem Bonaparte na czele.
W czasie swych rządów Bonaparte postawił sobie za cel cofnięcie wielu z najbardziej „radykalnych” reform czasu Rewolucji. Ponadto wokół jego żony, kreolki z Mauritiusa, Józefiny zebrało się stronnictwo bogatych właścicieli kolonialnych, którzy za jej pośrednictwem zaczęli przekonywać 1 konsula do przywrócenia niewolnictwa.
Miało to też swe podłoże ekonomiczne: odczuwany przez skarb państwa brak wielkich przychodów z plantacji kolonialnych. Wszystko to doprowadziło do decyzji 1 konsula, który 20 maja 1802 roku,10 roku kalendarza republikańskiego, przywrócił niewolnictwo w koloniach francuskich. Odpowiedzią na to były powstania kolonialne, na San Domingo i Haiti, gdzie podczas jego tłumienia swego końca dokonał Legion Polski we Włoszech.
Fot. Bibliothèque nationale de France, département Estampes et photographie