Nowe odkrycie na Islandii z czasów wikingów

Wykopaliska w Stöð w fjordzie Stöðvarfjörður ujawniły ślady osadnictwa, datowane na długie lata przed rokiem 874 – uznawanym za datę powstania pierwszej stałej osady na Islandii. Odkrycie to zmienia postrzeganie historii osadnictwa na wyspie.

Prace archeologiczne w Stöð trwają od 2015 roku.  Obecnie odkryte struktury to pozostałości wikińskiej farmy. Kierownik wykopalisk Bjarni F. Einarsson powiedział: Wstępnie szacujemy, że pochodzi ona z lat 860-870.

Odnaleziony długi dom jest jednym z największych na Islandii. Mierzy 31,4 metra długości. Einarsson dodał: Znaleźliśmy tam 92 koraliki i 29 srebrnych obiektów, w tym rzymskie i bliskowschodnie srebrne monety. Tym samym jest to najbogatszy długi dom na wyspie. Zbiór ten jest jednym z największych w Skandynawii.

Co ciekawe, odkryta forma wybudowana została wewnątrz zawalonej starszej i większej budowli. Starsza budowla mierzyła co najmniej 40 metrów długości. Datowanie radiowęglowe oraz inne dowody pozwoliły oszacować datę powstania tej budowli na około 800 rok.

Dla porównania największy długi dom znaleziony na terenie Skandynawii mierzył 50 metrów długości.

Kierownik wykopalisk przedstawił teorię wedle, której starszy długi dom był sezonowym obozem myśliwskim. Według Einarsson’a podobne obozy mogły być zakładane również w innych częściach wyspy. Wyjaśnił: Znaleźliśmy inne miejsca, gdzie widać ślady ludzkiej obecności przed rokiem 874. Jednym z nich jest Aðalstræti na przedmieściach Reykjaviku. Inne to Vogur w Hafnir.

Niedawne badania paleoekologiczne sugerują, iż wartościowym zasobem, który przyciągnął pierwszych osadników, były kły morsów. W IX wieku, w Europie panował na nie wysoki popyt, tak samo jak na tłuszcz i skóry. Był to cenny produkt – kieł morsa był wart równowartości rocznych zarobków pojedynczego robotnika rolnego.

W zeszłym roku przeprowadzona została analiza DNA oraz datowanie radiowęglowe kłów morsów znalezionych na Islandii. Ujawniła, że zwierzęta te należały do podgatunku morsów atlantyckich, który wcześniej nie był znany. Ten podgatunek pojawił się u wybrzeży Islandii, przynajmniej 7000 lat p.n.e. i zniknął krótko po pojawieniu się osadników.

Głównym elementem zachodniej ekspansji Wikingów były sezonowe obozy myśliwskie, jak ten znaleziony w Stöðvarfjörður. Bjarni F. Einarsson dodał: Osada wikingów w Nowej Funlandii, w L’Anse aux Meadows, była właśnie obozem tego typu, bardzo podobnym do obozu ze Stöð. Należała ona do wodzów z Islandii lub Grenlandii. Najnowsze badania wskazują, że była używana przez 150 lat.

Źródła: kopalniawiedzy.pl, archaeologynewsnetwork.blogspot.com


Gabriela Żok

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*