Tego dnia 347 roku urodził się przyszły cesarz, Teodozjusz I Wielki
11 stycznia 347 roku w Hiszpanii urodził się cesarz Teodozjusz I Wielki. Był ostatnim cesarzem panującym nad wschodnią i zachodnią częścią cesarstwa. Jego ojciec to wybitny wódz, Teodozjusz Stary, który zginął w niejasnych okolicznościach w 376 roku.
Cesarzem wschodnim został po śmierci Walensa w bitwie pod Adrianopolem. W 382 roku zawarł pokój z Gotami. Był przeciwnikiem arianizmu. 28 lutego 380 roku wydał edykt tesaloński, na mocy którego herezja była ścigana jako przestępstwo. Zwołał sobór w Konstantynopolu w 381 roku, który rozstrzygnął spór o katedry biskupie, dodawał Ducha Świętego do nicejskiego wyznania wiary i dostosowywał organizację kościelną do struktury imperium.
W 388 roku Teodozjusz wydał zakaz publicznych dysput na tematy doktrynalne. W tym samym roku wdał się w spór z biskupem Kallinikum Ambrożym. Na jego terenie zniszczono synagogę, cesarz kazał mu ją odbudować. Ambroży oświadczył, że nie odprawi mszy świętej w obecności cesarza, jeśli ten nie odwoła rozkazu. Cesarz ustąpił. Heretycy mieli drastycznie ograniczone prawa obywatelskie. Teodozjusz gorliwie umacniał pozycję ortodoksyjnego kościoła przez działalność legislacyjną.
W 391 roku wydał zakaz składania ofiar, odwiedzania świątyń i oddawania czci posągom, a rok później uczynił chrześcijaństwo za religię państwową, w 393 roku zakazał organizacji igrzysk olimpijskich. Po śmierci Walentyniana II w 392 roku frankijski wódz Arbogast wyniósł do roli pretendenta eksnauczyciela retoryki, zwolennika pogan Eugeniusza.
Gdy na Wschodzie opublikowano edykt cesarski, senatorowie rzymscy, zachęceni przez Eugeniusza, uroczyście wznowili pogańskie ceremonie. Wtedy Teodozjusz zdecydował się podjąć wyprawę zbrojną przeciwko Arbogastowi i Eugeniuszowi, która zakończyła się sukcesem dzięki śmierci wrogów w bitwie nad rzeką Frigidus (394). Niedługo przed swoją śmiercią (styczeń 395) podzielił cesarstwo na wschodnie i zachodnie.
