Tego dnia 1769 roku w Ajaccio na Korsyce urodził się Napoleon Buonaparte
Napoleon Bonaparte, a właśc. po włosku: Napoleone Buonaparte, przyszedł na świat jako 2. z ośmiorga dzieci adwokata Carla Buonaparte i jego żony Letycji (w ich żyłach płynęła szlachecka krew). W latach 1779 – 1786 uczył się w szkołach w Autun, Brienne-le-Château i w Paryżu na elitarnej l’École Militaire.
W 1786r. mianowany podporucznikiem artylerii, stanął po stronie rewolucji, widział atak na Konwent Narodowy. Pierwsze szlify zdobywał pod Tulonem, w którym przywrócono władzę rewolucjonistów dzięki jego pomysłowi. Mianowany generałem brygady i przeniesiony do Paryża, pozostawał kilkanaście miesięcy bez przydziału, by 4 X 1795r., dzięki poparciu Barrasa, zostać powołanym na komendanta wojsk wiernych Republice.
Na ich czele odparł atak ludu w dniu następnym. Następnie w stopniu generała dywizji dowódca Armii Wewnętrznej tj. garnizonu Paryża. 9 III 1796r. poślubił Józefinę de Beauharnais i zmienił nazwisko na brzmiące bardziej po francusku – „Bonaparte”. Zaraz potem postawiony na czele przetrzebionej Armii Włoch walczącej z Austriakami i Sardyńczykami. Po serii zwycięskich bitew:
- Loano,
- Montenotte,
- Mondovì,
- Lodi,
- Arcole,
- Rivoli,
narzucił im pokój, tym samym zyskując chwilowy pokój we Francji. W latach 1798 – 1799 dowódca Armii Orientu, zdobył Maltę, Egipt i część Bliskiego Wschodu, opuścił podległe mu oddziały 23 sierpnia 1799r. zaalarmowany wieściami o porażkach Francuzów w starciu z II Koalicją. 9 listopada stanął na czele wojskowego zamachu stanu.
W jego wyniku zniesiono Dyrektoriat, a Napoleon został uczyniony jednym z trzech konsulów. W roku 1800 powtórnie pokonał Austriaków (Marengo), podobnie jak gen. Moreau pod Hohenlinden, dzięki czemu znów na lądzie zapanował spokój dla francuskich obywateli. W 1802r. zapewniono mu urząd Pierwszego Konsula dożywotnio.
Posiadając nieograniczoną władzę zapewnił Francji znaczny wzrost gospodarczy i dobrobyt, dbał o rozwój wszystkich gałęzi przemysłu, popierał wprowadzenie szeregu licznych reform usprawniających funkcjonowanie państwa. Podpisał konkordat z Kościołem katolickim. W tych latach stał się bardzo popularny wśród społeczeństwa, a opozycja nie była zbyt silna.
W 1804r. w wyniku referendum ogólnokrajowego koronował się na Cesarza Francuzów. W latach 1805 – 1814 prowadził szereg wyniszczających wojen, które w jego zamierzeniu miały przynieść rozkwit Francji. Polem jego bitew stały się nieomal wszystkie państwa europejskie, a wszystkie morza świata oglądały pojedynki flot.
Co więcej, w wyniku zawieruch na Starym Kontynencie i kształtowaniu się ruchów narodowowyzwoleńczych, również na innych kontynentach wybuchały walki, których przyczyn należy upatrywać w działaniach Bonapartego. Dał się on poznać jako wybitny mąż stanu oraz zdolny taktyk i strateg. Zwyciężał m. in.:
- pod Austerlitz,
- Jeną,
- Frydlandem,
- Wagram,
- Borodino,
- Dreznem.
W czasach największej dominacji Francji, jej obszar wynosił ok. 750 tys. km kwadratowych, a obywateli naliczano 44 mln. Po serii nieudanych przedsięwzięć, w 1814r. zmuszony do kapitulacji (abdykacja 11 kwietnia). Zesłano go na wyspę Elbę u wybrzeża Włoch, z której uciekł w lutym następnego roku. 1 III 1815r. ponownie stanął na francuskiej ziemi, lecz w wyniku niepomyślnej kampanii ponownie zmuszony abdykować.
Tym razem internowany i osadzony na Wyspie Św. Heleny (Ocean Atlantycki). Zmarł 5 maja 1821r. o 17.49 w Longwood House w wieku 51 lat. Teorii na temat jego śmierci jest wiele, jednak prawdopodobnie umarł na raka żołądka. 19 lat później, w 1840r. jego zwłoki z polecenia króla Ludwika Filipa przewieziono do Paryża i umieszczono w Kościele Inwalidów. Epitafium na jego olbrzymim grobowcu pod jeszcze większą kopułą Domu Inwalidów brzmi:
Niech spoczywa tutaj w pokoju, to hełm na głowę giganta.
Tak też wypełniła się jego ostatnia wola spisana na zesłaniu, w której wyrażał on prośbę o złożenie jego ciała nad Sekwaną.
