Tego dnia 1897 roku urodził się Józef Lange, polski olimpijczyk, kolarz torowy
Z determinacją stawiał czoła wyzwaniom, zarówno na torze, jak i w życiu. Józef Lange, choć początkowo obdarzony niepozornym wzrostem, zdobył serca kibiców i zapisał się złotymi literami w historii polskiego sportu. Jego nieugięty charakter, poświęcenie i sportowy geniusz sprawiły, że stał się jednym z pionierów kolarstwa, a jego sukcesy, takie jak srebrny medal na igrzyskach olimpijskich w Paryżu, do dziś budzą podziw.
Józef Lange przyszedł na świat 16 marca 1897 roku w Warszawie jako syn Feliksa i Weroniki z domu Zientek. Już od najmłodszych lat wykazywał determinację i zapał do działania. Ukończył sześcioklasową szkołę realną, gdzie nie tylko zdobywał tradycyjną wiedzę, ale także uczestniczył w tajnych kursach samokształceniowych oraz zajęciach paramilitarnych.
Wybuch I wojny światowej skłonił go do zaangażowania się w działalność niepodległościową. W latach 1915-1917 służył w Legionach Polskich, a 1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie pełnił funkcję adiutanta Komendy Miasta Warszawy. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 11 Pułku Ułanów, osiągając stopień wachmistrza. Po zakończeniu działań wojennych w 1921 roku powrócił do życia cywilnego, obejmując prowadzenie rodzinnego zakładu garbarskiego.
Początki kariery kolarskiej
Pierwsze kroki w kolarstwie stawiał w barwach Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów (WTC 1886), by w 1928 roku dołączyć do Legii Warszawa. Był zawodnikiem wszechstronnym – startował zarówno w konkurencjach torowych, jak i szosowych. Choć mierzył jedynie 165 cm i ważył 70 kg, jego siła, wytrzymałość oraz nieugięty charakter sprawiły, że zyskał przydomki: mały ciałem – wielki duchem, żelazny Lange oraz niezastąpiony Józio.
Przełomowym momentem w jego karierze był 1921 rok, kiedy to zdobył mistrzostwo Polski w wyścigu szosowym, zapisując się w historii jako pierwszy triumfator tych zawodów. Kolejne sukcesy przyniosły mu starty w Wyścigu Dookoła Województwa Warszawskiego w 1925 roku, gdzie odnosił zwycięstwa na poszczególnych etapach.
Józef Lange i sukces na igrzyskach olimpijskich w Paryżu (1924)
Największym osiągnięciem w jego sportowej karierze był udział w Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 roku. Wraz z Janem Łazarskim, Tomaszem Stankiewiczem i Franciszkiem Szymczykiem zdobył srebrny medal w wyścigu drużynowym na 4000 metrów – był to pierwszy w historii medal olimpijski dla Polski.
Finał odbył się 27 lipca 1924 roku, a Polacy ulegli jedynie reprezentacji Włoch, która pokonała dystans w 5 minut 15 sekund – o 8 sekund szybciej od biało-czerwonych. Co ciekawe, był to ich najgorszy czas w całych zawodach, gdyż we wcześniejszych rundach osiągnęli lepsze wyniki:
- przedbiegi: 5 minut 16 sekund,
- ćwierćfinał: 5 minut 16,8 sekundy,
- półfinał: 5 minut 18 sekund.
Indywidualnie Lange startował w wyścigu na 50 kilometrów, gdzie zajął piąte miejsce. Przez długi czas prowadził, lecz chwilowa chwila zwątpienia sprawiła, że nie przypuścił decydującego ataku i ostatecznie uległ Jacobusowi Willemsowi z Holandii oraz Brytyjczykom Cyrilowi Aldenowi i Harry’emu Wyldowi.
Józef Lange – rekordy i kolejne sukcesy
4 lipca 1925 roku na torze w Dynasach Lange wraz z Franciszkiem Szymczykiem, Stanisławem Podgórskim i Józefem Oksiutyczem ustanowił rekord świata w wyścigu drużynowym na 4000 metrów z czasem 5 minut 9 sekund.
Na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie (1928) startował w wyścigu na 1000 metrów ze startu zatrzymanego, zajmując 6-7 miejsce. W wyścigu drużynowym na 4000 metrów reprezentacja Polski (Lange, Oksiutycz, Alfred Reul i Jan Zybert) zakończyła zmagania na etapie ćwierćfinału.
Po zakończeniu kariery profesjonalnej Lange był prekursorem wyścigów za motorami, osiągając doskonałe wyniki we współpracy ze swoim prowadzeniem, Stefanem Jankowskim. Publicznie wystąpił po raz ostatni w 1937 roku, biorąc udział w pokazowym wyścigu weteranów na torze Dynasów, gdzie mimo 40 lat zdołał zająć drugie miejsce, ustępując jedynie Józefowi Oksiutyczowi.
Życie po zakończeniu kariery
Po zakończeniu kariery sportowej angażował się społecznie w Legii Warszawa oraz Zrzeszeniu Hodowli Gołębi Pocztowych. W czasie II wojny światowej mieszkał w Warszawie i uczestniczył w konspiracyjnych spotkaniach Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów.
Zmarł 11 sierpnia 1972 roku w Warszawie i spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim.
Za swoje zasługi został uhonorowany:
- Medalem Niepodległości (1933),
- Srebrnym Krzyżem Zasługi (1931).
