Tego dnia 1905 roku zostało stłumione powstanie łódzkie, często nazywane „czerwcowym”
Powstanie łódzkie to pierwsze zbrojne powstanie robotników w trakcie rewolucji 1905 roku w Imperium Rosyjskim. 22 czerwca wieczorem powstanie zbrojne wybuchło na ul. Wschodniej. Powstańcy podjęli się ataku na kompanię piechoty i część sotni kozaków.
W nocy z 22 na 23 na ulicach miasta zostało wzniesionych około 100 barykad. Władze Imperium skierowały do pacyfikacji sześć pułków piechoty, dwa pułki kawalerii oraz pułk kozaków. Róg ulic Wschodniej i Południowej oraz okolice szosy Kokocińskiej, a także teren parku Źródliska są miejscami uznanymi za najbardziej krwawe w całym powstaniu, według źródeł jednego dnia zginęło tam blisko 160 osób.
Jednocześnie ul. Wschodnia i park Źródliska były najdłużej utrzymanymi barykadami w mieście.
25 czerwca władze w powiecie łódzkim ogłosiły stan wojenny, jednak akcje strajkowe wybuchały aż do 1907 roku.
1 grudnia 1905 roku papież Pius X potępił wystąpienie robotników wbrew carowi, a już 10 października 1906 roku z wyroku sądu polowego w Łodzi stracono 5 robotników, co wywołało strajk protestacyjny w łódzkich fabrykach (strajkowało około 67 000 robotników).
Powstanie miało także pozytywny skutek. Umożliwiło powstanie pierwszej polskiej, oczywiście męskiej, szkoły średniej – obecnie II LO im. Gabriela Narutowicza w Łodzi.
fot. TVP3 Łódź
