Tego dnia 1900 roku urodziła się Halina Konopacka, pierwsza polska złota medalistka olimpijska, dama Orderu Orła Białego
Halina Konopacka, legenda polskiej lekkoatletyki, jedna z najwybitniejszych postaci w historii polskiego sportu, zapisała się złotymi zgłoskami jako lekkoatletka specjalizująca się w rzucie dyskiem. Była nie tylko mistrzynią olimpijską, ale także wielokrotną rekordzistką świata.
Urodziła się w rodzinie inteligenckiej, a jej matczyne korzenie sięgały Tatarów. Sport odgrywał kluczową rolę w jej domu rodzinnym – cała rodzina z pasją oddawała się tenisowi. Jej brat, Tadeusz Konopacki, był nie tylko utalentowanym tenisistą i piłkarzem, ale także instruktorem w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego.
Młoda Halina od najmłodszych lat przejawiała wszechstronność sportową – trenowała jazdę konną, pływanie oraz łyżwiarstwo. Dopiero w czasie studiów na Wydziale Literatury Uniwersytetu Warszawskiego odkryła swoją prawdziwą pasję – narciarstwo i lekkoatletykę. W 1923 roku trafiła pod skrzydła francuskiego trenera Maurice’a Baqueta, który dostrzegł jej talent i zaczął szkolić ją w rzucie dyskiem, pchnięciu kulą, rzucie oszczepem, skoku wzwyż oraz skoku w dal.
Rok później zdobyła swoje pierwsze mistrzostwo Polski w rzucie dyskiem i pchnięciu kulą. Jej talent eksplodował w 1925 roku, kiedy to osiągnęła wyniki 31,23 m i 33,405 m w rzucie dyskiem, przewyższając ówczesny rekord świata. Choć oficjalnie jej rezultat nie został uznany, stało się jasne, że Polska ma nową gwiazdę. Wreszcie 23 maja 1926 roku w Warszawie Konopacka rzuciła 34,15 m, ustanawiając swój pierwszy oficjalny rekord świata.
Halina Konopacka – triumf na Światowych Igrzyskach Kobiet i złoto olimpijskie
Rok 1926 był dla niej przełomowy. Na Światowych Igrzyskach Kobiet w Göteborgu należała do grona faworytek. Tuż przed zawodami poprawiła swój wynik, choć jej 34,90 m ponownie nie uznano jako nowego rekordu świata. W Szwecji nie zawiodła – jej rzut na 37,71 m zapewnił jej złoto i zostawił daleko w tyle rywalki, w tym Japonkę Kinue Hitomi, która rzuciła 33,62 m.
Przełomowy moment w jej karierze nadszedł w 1928 roku, podczas Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie. Była główną kandydatką do złota. Rok wcześniej ustanowiła rekord świata – 39,18 m, a jej najgroźniejszą rywalką była Niemka Milly Reuter, która osiągnęła 38,40 m.
31 lipca 1928 roku Konopacka spełniła oczekiwania – jej 39,62 m zapewniło jej nie tylko złoty medal, ale także nowy rekord świata. Był to moment historyczny – Polska zdobyła swoje pierwsze złoto olimpijskie.
Nie tylko jej wyniki sportowe przyciągały uwagę. Jej smukła sylwetka, ciemna karnacja i brązowe oczy, które odziedziczyła po tatarskich przodkach, sprawiły, że została uznana za najpiękniejszą kobietę igrzysk. Czerwony beret, który nosiła podczas zawodów, stał się jej znakiem rozpoznawczym. Otrzymała przydomek Miss Olimpii. W tym samym roku wyszła za Ignacego Matuszewskiego, ministra finansów II Rzeczypospolitej.
Lata dominacji i zakończenie kariery
Po olimpijskim sukcesie Konopacka przez kolejne lata nie miała sobie równych. W 1930 roku ponownie triumfowała na Światowych Igrzyskach Kobiet w Pradze, a rok później, mając na koncie 27 tytułów mistrzyni Polski w różnych konkurencjach, zdecydowała się zakończyć karierę.
Nie oznaczało to jednak rezygnacji ze sportu. Nadal z pasją uprawiała tenis, narciarstwo, a nawet brała udział w wyścigach samochodowych. W 1936 roku pojawiła się jako gość na Zimowych i Letnich Igrzyskach Olimpijskich, a w latach 1938-1939 pełniła funkcję członka Polskiego Komitetu Olimpijskiego.
Była również utalentowaną literatką – znała biegle trzy języki obce, a w 1929 roku opublikowała tomik poezji Któregoś dnia. Jej wiersze ukazywały się w wielu prestiżowych polskich czasopismach.
Wojna, emigracja i nowe życie w Ameryce
Gdy we wrześniu 1939 roku wybuchła II wojna światowa, Konopacka wzięła udział w tajnej misji. Wspólnie z mężem pomogła w ewakuacji złota Narodowego Banku Polskiego do Francji, co miało wesprzeć finansowanie polskiego rządu na uchodźstwie.
Po kapitulacji Francji w 1940 roku wraz z mężem udała się do Stanów Zjednoczonych, podróżując przez Hiszpanię, Portugalię i Brazylię. Po nagłej śmierci Ignacego Matuszewskiego w 1946 roku, w 1949 roku ponownie wyszła za mąż – jej wybrankiem był Jerzy Szczerbiński.
W Nowym Jorku założyła szkółkę narciarską, projektowała ubrania i prowadziła butik. Po śmierci drugiego męża w 1959 roku przeniosła się na Florydę, gdzie ukończyła szkołę artystyczną i poświęciła się malarstwu. Tworzyła głównie pejzaże i kwiaty, sygnując swoje prace pseudonimem Helen George.
Halina Konopacka zmarła w 1989 roku. W tym samym roku została pośmiertnie odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi przez rząd polski. Jej prochy spoczęły w grobie rodzinnym na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
Do dziś pozostaje jedną z największych ikon polskiego sportu – symbolem determinacji, wszechstronności i elegancji, który na zawsze pozostanie w pamięci kolejnych pokoleń.
