Tego dnia 1939 roku w trakcie kampanii wrześniowej rozpoczęła się bitwa pod Iłżą
Bitwa pod Iłżą została rozegrana w dniach 8-9 września 1939 roku. Naprzeciw siebie stanęły związki taktyczne południowego zgrupowania polskiej Armii „Prusy” dowodzone przez generała Stanisława Skwarczyńskiego oraz niemiecki 15 Korpus Lekki dowodzony przez generała Hermanna Hotha.
Oddziały generała Skwarczyńskiego znajdowały się daleko za linią frontu. Miały być przeznaczona do działań zaczepnych, lecz nieoczekiwane przedarcie się jednostek niemieckich na styku dwóch polskich armii „Kraków” i „Łódź” zmusiło je do bieżącej walki z napotkanymi jednostkami nieprzyjaciela.
8 września rankiem oddziały polskie rozmieściły swoje siły w rejonie Iłży. Do pierwszych stać z niemiecką 3 Dywizją Pancerną doszło około 12:00. Niemcom nie udało się zdobyć polskich pozycji więc ponowili natarcia, które również zostały odparte.
Około 15:00 pod Trębowcem Polacy odparli atak czołgów. Około 18:00 po ostrzale artyleryjskim i moździerzowym Niemcy kolejny raz próbowali zdobyć Iłże lecz stacjonujący tam 7 Pułk Piechoty Legionów utrzymał się w mieście na krawędzi wyżyny w okolicach ruin zamku biskupów krakowskich. Polacy podjęli próbę przebicia się z niemieckiego okrążenia. 52 Pułk Piechoty udając się w kierunku na Kotlarkę odniósł spory sukces niszcząc wiele niemieckiego sprzętu motorowego i odrzucając nieprzyjaciela z miejscowości.
9 września w wyniku ciężkiej sytuacji w jakiej znalazły się polskie oddziały generałowie Skwarczyński i Paszkiewicz ze swoimi sztabami zebrali się w leśnej wiosce Piotrowe Pole i zadecydowali, że w zaistniałej sytuacji należy rozpuścić wojsko aby mogło, małymi grupkami, przedzierać się w kierunku Wisły. Oficjalnie Grupa Operacyjna generała Skwarczyńskiego przestała istnieć jako samodzielny związek operacyjny Wojska Polskiego.
Dzień później polska 36 Dywizja Piechoty próbowała się jeszcze przebić na wschód, ale i ta próba zakończyła się niepowodzeniem.
