Tego dnia 1799 roku odbyła się bitwa pod Wiesloch, która miała miejsce w ramach II koalicji antyfrancuskiej
II koalicja antyfrancuska była kolejną próbą powstrzymania rewolucyjnej Francji rządzonej przez Napoleona Bonaparte. Zawarto ją w roku 1798, a jej członkami były ówczesne europejskie potęgi – Wielka Brytania, Rosja, Imperium Habsburgów, Imperium Osmańskie, a także Portugalia i Królestwo Neapolu. Bitwa pod Wiesloch pozwoliła wojskom Antona Sztáraya wyprzeć Francuzów z prawego brzegu Renu i odciążyć twierdzę w Philippsburgu.
Czas zawarcia II koalicji antyfrancuskiej nie był przypadkowy. Napoleon był w tym czasie zaabsorbowany działaniami wojennymi w Egipcie przeciwko mamelukom, co chcieli wykorzystać koalicjanci. Preludium do wojny stanowiły działania władcy Neapolu Ferdynanda IV, którego wojskom udało się na krótki okres zdobyć zajmowany dotąd przez Francuzów Rzym. Ferdynand IV nie chciał przystępować do wojny, zdecydował się na to po namowie żony brytyjskiego posła.
Wkrótce jego wojska zostały pokonane, a Rzym odbity – wkroczyła do niego Legia Polska pod dowództwem generała Karola Kniaziewicza, uczestnika insurekcji kościuszkowskiej. Niebawem zdobyto także sam Neapol, dokonując jego przekształcenia w Republikę Partenopejską. Do Francji przyłączono również Piemont.
Na początku 1799 roku rozpoczęła się wielka ofensywa wojsk koalicyjnych – flota rosyjsko-turecka odniosła zwycięstwo nad Francuzami w okolicach Wysp Jońskich, Anglicy podbili Maltę, Kampania i Kalabria były ogarnięte przez antyfrancuskie powstania chłopskie inspirowane przez koalicjantów. W czerwcu 1799 skapitulował Neapol. W północnych Włoszech Francuzi również ponosili porażki, jak w bitwie nad Trebbią.
Pełne pokonanie sił francuskich wymagało zajęcia Szwajcarii, do którego zostały wyznaczone wojska rosyjskie generałów Aleksandra Suworowa i Aleksandra Rimskiego-Korsakowa. Poniosły one jednak porażki i były zmuszone się wycofać.
Rosjanie całkowicie wycofali się z wojny po nieudanym antyfrancuskim powstaniu, które miało wybuchnąć w Holandii. Nie otrzymali oni bowiem wsparcia lądowego od wojsk brytyjskich.
9 listopada 1799 roku Napoleon doprowadził do wojskowego zamachu stanu, przejmując pełnię władzy od Dyrektoriatu. Zażądał on od Austrii wycofania się z Półwyspu Apenińskiego, przejmując dowództwo nad armią.
Austriacy odmówili, w początkowych walkach odnosząc sukcesy. Jednym z nich była bitwa pod Wiesloch 3 grudnia 1799 roku, w której wojska austriackie pod dowództwem węgierskiego feldmarszałka Antona Sztáraya liczące zaledwie 5 000 żołnierzy i stanowiące jednocześnie wysunięte prawe skrzydło armii austriackiej pokonały znacznie liczniejszą, 17 000 armię francuską, którą dowodził generał Claude Lecourbe.
Zwycięstwo w bitwie pod Wiesloch pozwoliło Antonowi Sztárayowi na wyparcie Francuzów z prawego brzegu Renu, odciążając tym samym twierdzę w Philippsburgu.
Ostatecznie, mimo sukcesu w bitwie pod Wiesloch, Austriacy zostali rozbici w bitwie pod Marengo w czerwcu 1800 roku przez wojska pod dowództwem samego Napoleona Bonaparte. Następnie zajęli Monachium, co stanowiło realne zagrożenie bezpieczeństwa Wiednia.
W lutym 1801 roku Austria zawarła pokój w Luneville, uznający francuskie zdobycze terytorialne we Włoszech z 1797 roku. Jako ostatnia, w marcu 1802 roku, wycofała się z wojny Wielka Brytania, podpisując pokój w Amiens. II koalicja antyfrancuska zakończyła się porażką.
