Tego dnia 936 roku Otton I, późniejszy cesarz rzymski, został koronowany w Akwizgranie na króla Niemiec
Koronacja Ottona I, następcy Henryka I Ptasznika, który z kolei był wnukiem księcia Saksonii Ludolfa, założyciela dynastii Ludolfingów, odbyła się w 936 roku.
Otton I próbował wzorem ojca zacieśnić kontrolę nad księstwami niemieckimi. Do tego celu używał szerokich powiązań rodzinnych. Konrada Czerwonego (zięcia) uczynił księciem Lotaryngii, Henryka (brata) księciem bawarskim, zaś Liudolfa (syna) księciem Szwabii. Po śmierci Eberharda, brata Konrada I (księcia Frankonii), osobiście przejął władzę w tym księstwie.
Odtąd monarchia Ottonów opierała się na sile dwóch krajów: Saksonii i właśnie Frankonii. Pozostałych księstw Otton nie próbował zlikwidować, gdyż pozostawało to poza zasięgiem jego możliwości, zresztą celem jego polityki była raczej zamiana roli księcia z reprezentanta plemienia, w urzędnika rządzącego w imieniu monarchy.
W polityce zagranicznej przyszły cesarz rozszerzył swoje panowanie po Odrę, a także udało mu się uniezależnić Danię. Starał się także interweniować w sprawy Francji, gdyż jego siostra Gerberga była żoną i matką karolińskich królów Ludwika IV i Lotara.
Hołd złożyła mu także Burgundia rządzona przez króla Rudolfa. W latach 50. X w. podbił królestwo włoskie, a jego władcę, króla Berengara II, zesłał na wygnanie do Niemiec. Ważnym wydarzeniem było również zwyciężenie Węgrów na Lechowym Polu w 955 roku, które zatrzymało ich najazd na Europę Zachodnią. Zwycięstwo to było o tyle znaczące, że Otto I został uznany za zbawcę chrześcijaństwa, co bardzo przybliżyło go do godności cesarskiej.
Doszło do niej 7 lutego 962 r.
Jako cesarz Otton rządził jeszcze przez jedenaście lat. Zmarł 7 maja 973 roku.
Przeczytaj także recenzję książki Roberta F. Barkowskiego, Lechowe Pole 955
