Tego dnia 1813 roku miał miejsce koniec bitwy pod Lipskiem
Koniec bitwy pod Lipskiem, rozpoczętej 16 października 1813 roku, miał miejsce 4 dni później. Często nazywana jest „bitwą narodów”.
Wtorkowy poranek 19 października był mglisty, wilgotny i chłodny. Pogoda z pewnością utrudniała celny ogień i nie sprzyjała odwrotowi wojsk francuskich, który rozpoczął się jeszcze poprzedniego dnia w godzinach nocnych. Pozycje w Lisku zajęły Korpusy: VIII, XI, VI, III i VII. Ogółem, siły Wielkiej Armii liczyły około 15 – 20 tys. ludzi. Nacierało na nich ponad 200 tys. sprzymierzonych.
Rozkaz naczelnego dowódcy Koalicji brzmiał:
koncentrycznie wkraczać do Lipska i szturmować miasto, gdyż dopiero jego zdobycie można uważać za zwycięstwo.
Zgodnie z tym poleceniem, zamiast postarać się przerzucić korpusy pruskie czy austriackie za Elsterę i odciąć odwrót wojsk napoleońskich, zdecydowano się atakować miasto. Do ataków przystąpiły tego dnia głównie siły rosyjskie i pruskie. Po intensywnym ostrzale przystąpiły one do szturmu na całej linii, sukcesywnie spychając znacznie słabszych przeciwników.
Koniecznie zajrzyj tu: 16 października 1813 roku rozpoczęła się bitwa pod Lipskiem
Trudno tak naprawdę odtworzyć dokładny przebieg walk i ustawienie oddziałów w ciągu całego starcia, gdyż topologia pola bitwy i sama jego specyfika to uniemożliwia. Walki toczone były o poszczególne gmachy i budynki, ulice oraz place, a przede wszystkim ważne arterie miejskie Lipska – bulwary.
Ciężkie walki prowadzone o kontrolę nad bramami: Grymnicką, Św. Piotra oraz na cmentarzu św. Jana. Jak po bitwie przyznawali sami sprzymierzeni, Wielka Armia biła się dzielnie i uporczywie, stawiając twardy opór. Mimo to, jej poszczególne oddziały stopniowo topniały lub były brane w niewolę. Warto również zaznaczyć, że część kontyngentów niemieckich w czasie samych walk zmieniała front, czego przykładem jest zdrada kompanii badeńskiej, która przeszła na stronę wroga.
Zwycięskie oddziały sprzymierzone zaczęły wkraczać do miasta od godz. 12:00, ale jeszcze do 13:00 trwały drobniejsze starcia pomiędzy małymi oddziałami Wielkiej Armii a wojskami koalicjantów. Na gubernatora miasta wyznaczono gen. Szuwałowa, zaś tymczasowego dowódcę frontu Bernadotte’a. O 14 pierwsze oddziały sprzymierzonych zaczęły opuszczać miasto i kontynuować pościg zaczęty równo rok wcześniej pod Tarutino.
Bitwa pod Lipskiem zakończyła się. Rozbita Wielka Armia wycofywała się na zachód. Z jej 170 000 pozostało pod bronią jedynie nieco ponad 100 000. Polaków ubyło z szeregów ponad 10 000, głównie z VIII Korpusu. Znacznie wyższe straty poniosła Koalicja. Ich ubytki w szeregach szacuje się na prawie 80 000. Tak wysokie straty pokazują zażartość walk.
Warto nadmienić, że była to najbardziej krwawa bitwa epoki napoleońskiej.
