Tego dnia 1544 roku rozpoczął się XIX sobór powszechny, zwany trydenckim
Sobór trydencki jest powszechnie uznawany za początek kontrreformacji, ale zanim do niego doszło upłynęło wiele czasu. Pierwsze głosy domagające się zwołania soboru pojawiły się zaraz po pierwszych wystąpieniach Lutra.
Pierwszą próbę zwołania soboru podjęto w 1524 roku. Jednak papiestwo, głównie papież Klemens VII, było zwolennikiem przeczekania. Spowodowało to trwający do 1537 roku zastój w jakichkolwiek działaniach. Próbował przeciwdziałać temu nowy papież, Paweł III, który w 1537 roku próbował zwołać sobór w Mantui.
Jednakże, ze względu na trwające cały czas przeciąganie oficjalnego otwarcia, po dwóch latach odłożono zwołanie soboru na czas nieokreślony.
22 maja 1542 roku ukazała się bulla papieża Pawła III, który zwoływał sobór w Trydencie. Papież wysłał tam również swoich wysłanników, którzy bezowocnie oczekiwali na przyjazd pozostałych uczestników. Po blisko półrocznym oczekiwaniu, papież zmuszony był ponownie odwołać sobór, co uczynił bullą papieską z 6 lipca 1543 roku.
Sobór trydencki 19 listopada 1544 roku
Niepowodzenie spowodowane było toczącą się wojną Karola V z Francją i Turcją. Cesarz otrzymał pomoc od protestantów, którym obiecał zwołanie synodu „powszechnego, wolnego i chrześcijańskiego”. Obawiając się schizmy, po podpisaniu przez Karola V pokoju w Crespy, papież wysłał do Niemiec swojego wnuka (!), Aleksandra Farnese. Dzięki sojuszowi z cesarzem udało się wreszcie doprowadzić do zwołania soboru powszechnego.
Sobór zapowiadała bulla papieska Laetere Ierusalem z 19 listopada 1544 roku, która określała cele przyszłego soboru. Sobór trydencki miał trzy główne cele:
- wytępienie herezji,
- odnowienie dyscypliny kościelnej,
- wprowadzenie zewnętrznego pokoju w całym Kościele.
Obrady rozpoczęły się dopiero 13 grudnia i początkowo wzięło w nim udział 66 uczestników reprezentujących głównie Włochy i Hiszpanię. W soborze nie brali udziału przedstawiciele Polski oraz m.in. Francji, zaś niemiecka reprezentacja była bardzo nieliczna pomimo sojuszu pomiędzy papieżem a cesarzem.
Zmiany posoborowe to głównie:
- nakaz tworzenia seminariów duchownych,
- zmuszenie biskupów do wizytacji w diecezjach,
- utworzenie zasady o klauzurze zakonnej,
- zreorganizowanie w 1542 roku Inkwizycji i powołanie zamiast niej Świętego Oficjum.