Tego dnia 1825 roku w Taganrogu zmarł Aleksander I Pawłowicz Romanow
Aleksander I Romanow urodził się 23 grudnia 1777 roku w Petersburgu. Władzę carską objął w 1801 roku. Pierwszymi krokami w polityce wewnętrznej było zniesienie cenzury książek, zakaz stosowania tortur w czasie prowadzenia śledztwa, liberalizacja handlu zagranicznego oraz zniesienie poddaństwa chłopów.
Początkowo starał się zachować odpowiedni dystans do wznieconej przez Francuzów burzy w pozostałej części Europy. Prowadzona w tym czasie wojna z Turcją przyniosła mu nabytki terytorialne w postaci Besarabii. Wypowiadając w tym samym czasie (1808 r.) wojnę Szwecji, w krótkim czasie zaanektował całą Finlandię i wyspy Alandzkie.
Dla zapewnienia swojemu państwu pokoju od zachodu, zawarł 7 lipca 1807 roku pokój w Tylży z Napoleonem. Dopiero najazd Francuzów w 1812 roku zmusił Aleksandra I do wypowiedzenia wojny zachodniej Europie. Zwycięstwo nad Wielką Armią w 1814 roku i wkroczenie na czele wojsk rosyjskich do Paryża dały carowi prawo rozdawania kart w ogólnoeuropejskiej polityce.
W wyniku kongresu wiedeńskiego z lat 1814-1815 otrzymał tytuł Króla Polski i realną władzę w odtworzonym, okrojonym Królestwie. Wtedy też zaczął bardziej interesować się religią, przejawiając przywiązanie do prawosławia we wszystkich dziedzinach życia.
Zmarł w nocy z 30 listopada na 1 grudnia 1825 roku w Taganrogu, podczas objazdu po kraju. W roku 1984 Cerkiew Prawosławna ogłosiła cara Aleksandra I Pawłowicza Romanowa świętym.
