Tego dnia 1977 roku zmarł Bruno Streckenbach
Bruno Streckenbach był dowódcą Einsatzgruppe I, wcześniej szefem gestapo w Hamburgu. We wrześniu i październiku z jego polecenia wymordowano tysiące Polaków.
Urodził się 7 lutego 1902 roku w Hamburgu. Mając 17 lat, wstąpił do Freikorpsu. Już w rok później rozpoczął pracę w handlu. Równocześnie ze wstąpieniem do Freikorpsu, związał się ze środowiskami nacjonalistycznymi, co w przyszłości miało zaowocować wysokim stanowiskiem w Sztafetach Ochronnych.
W 1930 roku wstąpił do NSDAP, zostając jednocześnie członkiem Oddziałów Szturmowych Ernsta Röhma. Już we wrześniu 1931 roku przeszedł do nowo formowanej elitarnej jednostki ochronnej, Schutzstaffel. Dwa lata później w grudniu, na życzenie hamburskiego gauleitera Kaufmanna, otrzymał nominację na dowódcę tamtejszej placówki Stapo.
W nagrodę za wzorowe wypełnianie swoich obowiązków, został awansowany przez Heinricha Himmlera w 1938 roku na stanowisko Inspektora Policji Bezpieczeństwa i SD w X okręgu wojskowym, gdzie będąc jednocześnie szefem monachijskiego Gestapo, dał się poznać jako osoba wyjątkowo brutalna.
Gdy Streckenbach był dowódcą więzienia w Monachium, dochodziło tam do wysokiej śmiertelności więźniów, których zwłoki na rozkaz Brunona trafiały natychmiast do kremacji, pomijając etap obdukcji. Rok później, już po rozwiązaniu Einsatygruppe I, której był dowódcą w pierwszych tygodniach II wojny światowej, został mianowany Dowódcą Policji Bezpieczeństwa i SD w Generalnym Gubernatorstwie, gdzie swoją siedzibę umieścił w Krakowie.
W maju 1940 roku ludzie Streckenbacha, przeniesieni wraz z nim do Krakowa, brali czynny udział w wymierzonej w polską inteligencję Akcji AB. Akcja ta doprowadziła do śmierci 3 500 polskich intelektualistów. Miesiąc później na polecenie Heydricha, musiał pozostawić urząd w Krakowie, który połączono razem z urzędem Generalnego Gubernatora, którego stanowisko objął Hans Frank.
Sam Streckenbach po opuszczeniu Krakowa objął dowództwo Urzędu I RSHA, zostając tym samym szefem kadr i administracji. W 1941 roku powierzono mu prowadzenie w Pretzsch obozu szkoleniowego dla Grup Operacyjnych, przeznaczonych do działania w ramach operacji Barbarossa. Po śmierci Reinhardta Heydricha w 1942 roku, liczył na objęcie po nim stanowiska Szefa Policji Bezpieczeństwa i SD.
Jednak po objęciu tego stanowiska przez Ernsta Kaltenbrunnera, poprosił o przeniesienie do Waffen-SS. Działalność w zbrojnej formacji SS doprowadziła do szybkich awansów, dzięki którym już od kwietnia 1944 roku dowodził łotewską 19. Dywizją Grenadierów SS. 17 sierpnia tego samego roku otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. 16 stycznia 1945 roku dostał nominację na SS-Gruppenführera.
17 stycznia, kiedy jego oddział chronił wschodniej granicy Trzeciej Rzeszy przed nacierającą Armią Czerwoną, otrzymał liście dębu do Krzyża Rycerskiego Krzyża Żelaznego. Wtedy też dostał się do sowieckiej niewoli, w której przebywał do Wielkiej Odwilży w Związku Radzieckim, która zaowocowała w 1955 roku wypuszczeniem Niemców z sowieckich obozów jenieckich.
Formułowane od 1972 roku oskarżenia w sprawie Grup Operacyjnych działających w Rzeczypospolitej, dotknęły rok później również Streckenbacha. Jednak niemieccy prokuratorzy, biorący udział w procesach, wykluczyli SS-Gruppenführera z powodu daleko posuniętej choroby serca, co nie gwarantowało mu dotrwania do końca procesu.
Za wystarczającą karę policzono Streckenbachowi lata stracone w sowieckiej niewoli. Bruno Streckenbach żył nie niepokojony do 28 października 1977 roku, kiedy to zmarł w Hamburgu.
