W nocy z 20 na 21 czerwca 1940 roku w ramach akcji AB, w Palmirach pod Warszawą zostali rozstrzelani wybitni przedstawiciele polskiego życia politycznego, społecznego, kulturalnego i sportowego
W dniach 20–21 czerwca 1940 roku miała miejsce największa egzekucja w Palmirach. Była to najgłośniejsza ze wszystkich egzekucji przeprowadzonych w Palmirach w ramach akcji AB. Trzema transportami wywieziono wówczas na śmierć 358 więźniów Pawiaka.
Akcja AB to potoczna nazwa Nadzwyczajnej Akcji Pacyfikacyjnej – Ausserordentliche Befriedungsaktion, którą hitlerowcy przeprowadzili na terytorium Generalnego Gubernatorstwa między majem a lipcem 1940.
Od początku okupacji niemiecki terror wymierzony był przede wszystkim w przedstawicieli polskich elit politycznych, społecznych i intelektualnych. Zgodnie z rasistowskim stereotypem Polaka panującym w III Rzeszy nazistowscy przywódcy wierzyli, że świadomość narodową posiada tylko polska inteligencja, natomiast lud zajmuje się wyłącznie troską o codzienny byt i obojętny mu jest los państwa.
Z tego powodu zakładano, że eksterminacja polskich elit pozwoli zniszczyć polską tożsamość narodową i przekształcić polskie społeczeństwo w bierną amorficzną masę, służącą w najlepszym razie jako niewykwalifikowana siła robocza dla III Rzeszy.
Między grudniem 1939 a lipcem 1941 funkcjonariusze SS i policji niemieckiej rozstrzelali w Palmirach około 1700 obywateli polskich, przywożonych najczęściej z warszawskich więzień i aresztów. Palmiry stanowią najbardziej znany obok Katynia symbol martyrologii inteligencji polskiej w okresie II wojny światowej.
