Tego dnia 1768 roku urodził się Józef Bonaparte
Józef Bonaparte w wieku 11 lat został wysłany do seminarium, jednak porzucił je, kiedy jego ojciec zmarł. W 1787 r., po uzyskaniu doktoratu na studiach prawniczych, został adwokatem w Bastii. W 1793 r. musiał uciekać z wyspy, został sekretarzem Komisarza Rewolucyjnego w Marsylii. Rok później ożenił się z Julią Clary i został wysłany przez brata do Dyrektoriatu, aby powiadomić o sukcesach we Włoszech.
W 1797 r. został deputowanym do Rady Pięciuset (niższa izba parlamentu epoki Dyrektoriatu). Po jakimś czasie został ambasadorem w Państwie Kościelnym. Po objęciu władzy przez Napoleona kierował rokowaniami z Austrią i USA i podpisaniem konkordatu z Państwem Kościelnym. Po proklamacji Napoleona jako cesarza Francuzów Józef wraz z rodziną otrzymał godność księcia francuskiego z tytułem Cesarskiej Wysokości. Po zwycięstwie brata pod Austerlitz (1805) został w 1806 r. królem Neapolu.
Starał się dobrze rządzić. Założył Akademię Nauk i Starożytności, wybudował w swej stolicy nowy teatr, ustabilizował finanse, zreformował szkolnictwo i sądownictwo. Po dwóch latach, na rozkaz brat, opuścił Neapol i został królem Hiszpanii. Niestety nie udało mu się rządzić tak jak w Neapolu. Wojska francuskie ponosiły klęski i w 1814 r. abdykował. Po zesłaniu brata na Elbę schronił się w Szwajcarii.
W czasie 100 dni został prezesem Rady Ministrów. Po klęsce pod Waterloo (1815) wyjechał do USA, zostawiając rodzinę w Belgii. W Stanach sprzedawał alkohol i został rolnikiem. Pisał także pamiętniki. W 1830 r. wystosował manifest do parlamentu francuskiego, w którym protestował przeciw uzurpacji tronu przez Ludwika Filipa. Zmarł w 1844 r. we Florencji, został pochowany w Kościele Inwalidów. Pozostawił gigantyczną korespondencję, wydaną w 10 tomach w latach 1850–1852 w Paryżu.
