Tego dnia1968 roku w Moskwie zmarł marszałek Konstanty Rokossowski
Konstanty Rokossowski to żołnierz polskiego i radzieckiego wojska. Walczył w trakcie I i II wojny światowej. W tej drugiej wsławił się jako wybitny dowódca.
Konstanty Rokossowski urodził się w grudniu 1896 roku w starej szlacheckiej rodzinie Rokossowskich. Jego ojciec pełnił urząd kolejarza, podczas gdy matka była nauczycielką. Swoją edukację Konstanty rozpoczął w szkole kupieckiej, po ukończeniu której rozpoczął pracę w fabryce pończoch. Przed wybuchem I wojny światowej był czeladnikiem w pracowni kamieniarskiej.
W sierpniu 1914 roku ochotniczo wstąpił do stacjonującego w Grójcu, rosyjskiego 5 Kargopolskiego Pułku Dragonów. W 1918 roku, w wyniku wybuchu rewolucji październikowej, oddział uległ rozwiązaniu. Sam Konstanty w stopniu kaprala wstąpił w szeregi robotniczo-chłopskiej Armii Czerwonej.
Do 1919 roku zasłużył się jako dowódca dywizjonu, a następnie pułku kawalerii w czasie wojny domowej i walk w Mongolii. W tym też czasie wstąpił do bolszewików. W roku 1924 został oddelegowany do Wyższej Szkoły Kawalerii w Leningradzie, która wraz z Grigorijem Żukowem ukończył w roku następnym. Do 1937 roku dowodził kolejno brygadami, dywizjami i korpusami kawalerii, by zostać instruktorem wojsk stacjonujących w Mongolii.
Rok 1937 przyniósł komandywowi Rokossowskiemu fałszywe oskarżenia podczas „czystek stalinowskich” o szpiegostwo dla Polski i Japonii. Po licznych torturach osadzono go w więzieniu Kresy w Leningradzie. Wolność przyniosło mu dopiero wstawiennictwo w 1940 roku dawnego przełożonego, a obecnego dowódcy armii Czerwonej, marszałka Siemiona Timoszenki.
Po zwolnieniu z więzienia w marcu 1940 roku został wysłany do jednego z krymskich sanatoriów, gdzie przebywał do czerwca. Potem został przywrócony do służby i awansowany do stopnia generała majora. Jego kariera w czasie II wojny światowej nabrała znacznego rozpędu. Od dowództwa w „misji wyzwoleńczej Bessarabii”, przez obronę Moskwy, po dowodzenie frontami: Briańskim, Dońskim w czasie walk o Stalingrad, oboma frontami Białoruskimi, aż do nominacji na głównodowodzącego Północnej Grupy Wojsk Armii Czerwonej.
W tym też czasie, 29 czerwca 1944 roku otrzymał nominację na Marszałka ZSRR. Po wojnie, pozostał z wojskiem na terenie Polski, gdzie 6 listopada 1949 roku na rozkaz Stalina przyjął urząd ministra obrony narodowej i stopień Marszałka Polski.
W 1950 został członkiem Biura Politycznego PZPR, a w dwa lata później wicepremierem. W 1956 był pomysłodawcą wysłania oddziałów Wojska Polskiego do Poznania. W tym też roku, po dojściu od władzy Gomułki, odszedł ze składu Biura Politycznego. 10 listopada został odwołany w funkcji ministra obrony i wicepremiera.
Rok później wyjechał z Polski do ZSRR, gdzie od 1958 do 1962 roku sprawował urząd wiceministra obrony.
Przed śmiercią w latach 1967-1968 napisał książkę „Żołnierski Obowiązek”. Zmarł 3 sierpnia 1968 roku w Moskwie na raka prostaty.
Jako bohater Związku Radzieckiego został pochowany w murze Kremla. Wśród licznych, posiadanych przez marszałka orderów znalazły się:
Krzyż Wielki Orderu Wojennego Virtuti Militari, dwie Złote Gwiazdy Bohatera Związku Radzieckiego, Order Zwycięstwa, siedem Orderów Lenina, sześć Orderów Czerwonego Sztandaru, Order Rewolucji Październikowej, Order Kutuzowa I klasy, Order Suworowa I klasy, medale za obronę Moskwy, Stalingradu, Kijowa, medale za zdobycie Królewca, Berlina, za wyzwolenie Warszawy i Pragi, Krzyż Świętego Jerzego IV stopnia, Medal Świętego Jerzego III i IV stopnia, mongolski Order Suche Batora, Order Krzyża Grunwaldu I klasy, francuskie: Wielki Oficer Legii Honorowej i Krzyż Wojenny, amerykański Krzyż Komandorski Legii Zasługi i brytyjski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Łaźni.
