Romuald Rodziewicz ps. „Roman” urodził się 18 stycznia 1913 w rodzinnym majątku na Kresach – w Ławskim Brodzie.
Pierwsze lata życia spędził w Mandżurii, gdyż ojciec za potajemne nauczanie historii Polski został zesłany na Sybir. Powrócił do Polski wraz z rodzeństwem. Matka i ojciec zmarli nie doczekawszy powrotu, są pochowani w Mandżurii.
Gdy miał 26 lat, wybuchła II wojna światowa. Walczył jako podoficer 102 Rezerwowego Pułku Ułanów wchodzącego w skład Grupy „Wołkowysk” pod dowództwem gen. Wacława Przeździeckiego. 23 września 1939 r. dołączył do 110 Rezerwowego Pułku Ułanów pod dowództwem słynnego zagończyka ppłk. Jerzego Dąbrowskiego, z którym przeszedł cały szlak bojowy, aż do marszu na Warszawę. Po upadku Warszawy jako ochotnik wstąpił do Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego pod dowództwem mjr. Henryka Dobrzańskiego „Hubala”. Brał udział we wszystkich bitwach stoczonych przez oddział na Mazowszu i Kielecczyźnie.
Po śmierci mjr. Hubala działał w ZWZ, a następnie w AK. W sierpniu 1943 roku, został aresztowany przez Niemców. Przebywał trzy miesiące w więzieniu w Mołodecznie, a następnie przetransportowano go do Auschwitz. Przeniesiony do Nadrenii gdzie naprawiał tory.
3 maja 1945 r. przebywając w Austrii został wyzwolony przez aliantów i hospitalizowany we Włoszech. Stamtąd trafił do do 2 korpusu.
To na podstawie jego opowieści powstała książka Wańkowicza pt. „Hubalczycy”; mająca wiele wydań książka przyczyniła się do legendy i sławy oddziału żołnierzy Hubala.
W 1947 roku zamieszkał w Anglii, gdzie mieszka do tej pory, Dba o niego Stowarzyszenie Rezerwistów WP w Wielkiej Brytanii.
1 lipca 2008 r. za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej Prezydent RP Lech Kaczyński nadał mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
