Tego dnia 1745 roku urodził się Michaił Kutuzow, rosyjski dowódca
Michaił Kutuzow był jednym z najwybitniejszych dowódców rosyjskich epoki wojen napoleońskich. Służył za panowania trzech władców rosyjskich. Wskazuje się go jako architekta klęski Napoleona w kampanii rosyjskiej.
W latach 1795 – 1799 był dowódcą rosyjskim w Finlandii, potem gubernatorem na Litwie i w Petersburgu. Po zabójstwie cara Pawła I zwolniono go z wojska, do którego powrócił w 1805 roku na miejsce naczelnego wodza armii wyruszającej na pomoc Austrii.
Był przeciwnikiem planu bitwy pod Austerlitz, w której był teoretycznie głównodowodzącym. Ponownie w niełasce, zmuszony objąć podrzędne stanowiska administracyjne – gubernator w Kijowie (1806 – 1807), dowódca w Mołdawii (1808) oraz ponownie gubernator na Litwie w latach 1808 – 1811.
Z braku innych wyższych oficerów, wyznaczony w 1811 roku na dowódcę wojsk walczących przeciw Turkom, których pokonał jeszcze w tym samym roku, po wzięciu ich większości armii w kleszcze.
W następnym roku, 1812, na początku kampanii rosyjskiej, był dowódcą pospolitego ruszenia z Petersburga i Moskwy. 8 sierpnia, po bitwie smoleńskiej wyznaczono go na naczelnego wodza armii carskiej. Na jej czele stawił wrogowi czoła w przegranej bitwie pod Borodino, w której poległo lub odniosło rany ok. 30% jego ludzi, a kilka kolejnych tysięcy dostało się do niewoli w następnych tygodniach.
Przeczytaj też artykuł: Borodino 1812-Verdun 1916. Porównanie dwóch najbardziej krwawych bitew XIX i XX wieku
Mimo tego, udało mu się ocalić gros armii, którą odbudował podczas pobytu Napoleona w Moskwie. Następnie, 6 października zaatakował sprzymierzonych pod Tarutino, co przyspieszyło decyzję cesarza o opuszczeniu byłej stolicy Rosji.
Choć pobity pod Małojarosławcem, to zmusił Wielką Armię do odwrotu po ograbionej już przez nią starą drogą smoleńską. Ścigał Francuzów aż do Polski w następnym roku. Za kampanię zimową otrzymał 6 grudnia 1812 roku tytuł księcia smoleńskiego i został nagrodzony najwyższym odznaczeniem rosyjskim orderem św. Jerzego I stopnia.
Zmarł 28 kwietnia 1813 roku w Bolesławcu w Prusach, piastując stanowisko głównodowodzącego wszystkich wojsk Koalicji.
